Zwakke instituten

door

ÉÉN VAN DE belangrijkste kenmerken van een land in crisis is heel vaak falende instituten. Suriname is daar geen uitzondering op. Veel instituten, die enkele jaren geleden voor een groot deel nog in staat waren hun werk te doen, zijn uitgehold of zijn door infiltratie van de politiek verworden tot instanties die belangen van bepaalde groepen behartigen.

Het resultaat van zwakke instituten levert het land veel schade op, zoals evident werd na het gedeeltelijk instorten van de brug bij het Kwintidorp Witagron. Ruim zes jaar terug werd al geconstateerd dat deze brug dringend onderhoud behoeft. Het werd zelfs afgesloten voor zwaar materiaal en er was strakke controle. Maar daarna lieten de instituten de teugels varen, met zes jaar later het noodlottige gevolg dat de brug enorme schade heeft opgelopen.

Het is zaak dat de overheid als de instantie die orde schept in chaos en richting geeft aan het beleid van het land een oplossing forceert

De wegen en bruggen van Suriname gaan enorm gebukt onder het vervoer van zwaar materieel. Zeker hele grote trekkers met zware boomstronken erop maken dat bijvoorbeeld de Afobakaweg enorme schade ondervindt. Toch lijkt niemand de eigenaren van de houttrucks dan wel de eigenaren van de houtconcessies zover te kunnen krijgen om een oplossing hiervoor te bedenken. Hout dat zo zwaar is, moet niet over de weg worden vervoerd, maar over water.

Toen de concessierechten van houtconcessies werden verhoogd en er ook werd gesproken over het vervoer over water, kwam er grote weerstand. De concessiehouders en houtondernemers, verenigd in de houtunie, wierpen op dat ze al bijdragen voor het onderhoud van de wegen en dat ze niet meer kunnen betalen aan de overheid. Ook vonden ze dat de meeste houtlandingen niet meer langs de rivier waren, waardoor vervoer over land toch noodzakelijk was.

Het is zaak dat de overheid als de instantie die orde schept in chaos en richting geeft aan het beleid van het land een oplossing forceert. Want wat moet gebeuren wanneer de ondernemers in de houtindustrie niet extra betalen, maar wel de wegen kapot rijden? Zal de overheid hen dan in het verschiet stellen dat de schade door hen moet worden gedragen en zal dat werken?

Vers in het geheugen is nog steeds de onafgemaakte brug te Carolina, die door een boot van een ondernemer werd aangereden. Die heeft nooit voor de schade willen opdraaien en zich in allerlei juridische bochten gewrongen om te voorkomen dat te moeten doen.

De overheid dient haar instituten te versterken om in staat te kunnen zijn orde te houden en dient consequent op te treden tegen zij die de regels niet opvolgen. Daarnaast moet ze gaan faciliteren door bijvoorbeeld de haven van Paranam goed in te richten en ook de binnenvaartwegen, zoals het Saramaccakanaal, op te schonen. Dan is er geen enkele reden meer om hout niet via water te vervoeren.

Totdat dat is gerealiseerd, is het aan te bevelen dat de overheid voortaan eist dat zwaar tol wordt betaald wanneer kwetsbare wegen en bruggen worden betreden. Immers, onderhoud kost geld en daar moet de gebruiker ook voor helpen meebetalen.