WATERKANT OPGELEVERD, WAAR IS HET FATSOEN VAN BEZOEKERS?

door

Met de heropening van het tweede deel van de Waterkant binnen het Paramaribo Urban Rehabilitation Program (PURP), neemt Suriname een belangrijke stap in de revitalisering van een van de meest iconische plekken van ons historische stadscentrum. Het vernieuwde gebied, inclusief het nieuwe amfitheater, moet uitgroeien tot een levendig ontmoetingspunt waar erfgoed, recreatie en moderne stadsbeleving samenkomen. Het project weerspiegelt jaren van planning, internationale financiering en nationale ambities om Paramaribo als UNESCO Werelderfgoed zichtbaar te versterken. De Waterkant moet een pronkstuk zijn, een visitekaartje, een plek waar Surinamers en toeristen, trots rond kunnen lopen. Maar wie de afgelopen weken de Waterkant heeft bezocht, werd geconfronteerd met een schril contrast tussen visie en werkelijkheid. Want dit was al duidelijk van de oplevering van de eerste fase. Auto’s die half op trottoirs en fietspaden worden geparkeerd alsof er geen verkeersregels bestaan en wandelpaden slechts suggesties zijn. Brommers scheuren over zones die exclusief bedoeld zijn voor voetgangers en gezinnen. Tafels blijven achter met etensresten, plastic bekers en wegwerpbakken, die ongestoord blijven liggen, omdat bezoekers blijkbaar verwachten dat iemand anders hun troep wel opruimt. Vuilnisbakken werden niet gebruikt, straatventers opereren zonder vergunning, en zelfs QR-codes van erfgoedelementen worden herhaaldelijk verwijderd. Gasten die rond vier uur in de ochtend met een bluetoothspeaker komen om keihard muziek af te spelen. Waar is het fatsoen?
Dit gedrag is te structureel om weg te wuiven als incidenteel wangedrag. Het lijkt alsof sommigen wel voeding hebben genoten, maar de ‘op’ van opvoeding zijn misgelopen. Wat ontbreekt, is het besef dat de openbare ruimte niet van niemand is, maar van iedereen, en dus om zorg en respect vraagt. Zonder dat besef wordt elke investering, hoe mooi ook, uiteindelijk ondergesneeuwd door achteloosheid.
BEHEERSRAAD NOG STEEDS NIET BENOEMD?
Dat gebrek aan normbesef wordt verergerd door het ontbreken van toezicht en handhaving. Wij vragen ons af, waarom de Beheersraad Waterkant tot op heden, geen vorm heeft gekregen. Het niet benoemen van deze beheersraad zorgt ervoor dat er geen structurele aansturing of controle is. De politie laat zich slechts sporadisch zien en grijpt nauwelijks in. Waar geen toezicht is, ontstaat vanzelf een sfeer van vrijblijvendheid, en in die leegte ontwikkelt wanorde zich razendsnel. De veilige, uitnodigende ambiance die de ontwerpers voor ogen hadden, dreigt zo plaats te maken voor een onveilig gevoel bij bezoekers die de Waterkant op een respectvolle manier willen ervaren. Dit is meer dan een kwestie van ergernis. Er speelt ook een reëel veiligheidsrisico. Voertuigen op voetpaden vormen een directe bedreiging voor kinderen en ouderen. Foutparkeerders blokkeren doorgangen en kunnen de toegang voor hulpdiensten belemmeren. De Waterkant moet een plek van ontspanning zijn, maar verandert door een gebrek aan discipline en toezicht te vaak in een plek waar bezoekers alert moeten zijn op gedrag dat daar niet thuishoort.
Toch is het probleem niet onoplosbaar. Het vraagt geen revolutie, slechts consequente regels en de bereidheid om die te handhaven. Minister Raymond Landveld van Transport, Communicatie en Toerisme heeft onlangs bevestigd, dat er inmiddels BBS’ers 24 uur aanwezig zijn en dat er wordt gewerkt aan het aanwijzen van speciale toeristenzones waar specifieke regels kunnen gelden. In zulke zones kan het dumpen van afval bijvoorbeeld direct beboet worden, en krijgt de politie of de handhaving meer instrumenten om effectief op te treden. De plannen zijn veelbelovend, maar zolang er geen concrete uitvoeringsdatum is en de handhaving beperkt blijft tot aanwezigheid zonder daadwerkelijke sancties, verandert er weinig aan het gedrag van bezoekers. Landveld benadrukte terecht dat wanneer opvoeding thuis tekortschiet, beleid moet helpen om goed gedrag af te dwingen. Die erkenning is waardevol, maar moet worden gevolgd door daden. Wij als samenleving moeten beseffen dat dit mooie project niet gratis is en dat het handen vol geld heeft gekost om het te bewerkstelligen. De overheid kan niet blijven investeren in prachtige openbare ruimtes als er geen parallelle investering is in toezicht, bewustwording en gedragsverandering. Zonder die combinatie blijven projecten als de Waterkant kwetsbaar voor verval, langer dan voor vernieuwing. Kijk maar naar Waka Pasi, je ziet daar overwegend verval en weinig onderhoud, en vaak overvolle vuilnisbakken. De Waterkant is een spiegel van onze samenleving. Zij laat zien hoe we omgaan met gedeelde ruimte, met erfgoed, met elkaar. Als respect en verantwoordelijkheid ontbreken, zakt die spiegel langzaam weg in chaos. Maar Surinamers weten heus wel hoe het hoort, want als zij in het buitenland vertoeven, gooien zij hun vuil niet op straat, omdat ze weten wat daarop staat. In ons eigen land gooien zij er echter met de pet naar. De Waterkant is juist een voorbeeld van stedelijke trots en verdient beter dan verwaarlozing verpakt in recreatie. Ze verdient bezoekers die begrijpen dat beschaving niet begint bij stenen, maar bij gedrag. Alleen dan wordt deze plek niet alleen mooi op papier en foto’s, maar ook in het dagelijkse leven van alle Surinamers die ervan komen genieten.
The post WATERKANT OPGELEVERD, WAAR IS HET FATSOEN VAN BEZOEKERS? ..