WAAR KOMT EEN MILJARD USD INEENS VANDAAN?

De staat Suriname heeft geadverteerd een bod te doen op iets minder dan USD 700 miljoen aan obligaties, inclusief de achterstallige rente. Het geheel zal de staat een slordige miljard USD kunnen kosten, als de markt erop reageert. Het zal de staat op lange termijn het nodige besparen en opleveren, omdat toekomstige rente bespaard wordt, obligatiehouders met hun handen van onze grondstoffen af zullen moeten blijven en de internationale kapitaalmarkt het signaal krijgt dat Suriname haar verplichtingen nakomt. Het zal in een keer een behoorlijke sprong vooruit betekenen in onze creditrating, wat als indirect effect heeft dat wij niet alleen betere voorwaarden voor nieuw kapitaal krijgen, maar ook een betere rente op lopende, bestaande leningen in sommige gevallen.
Er valt niet te ontkennen dat er voordelen aan zijn. Die voordelen lijken misschien nog verder voorbij het nationaal economische. De geruchten in financiële kringen zijn dat bij uitgave van de obligaties, machtige politici, witwassers en andere corrupte figuren het instrument gebruikt hebben om geld van twijfelachtige herkomst schoon en giraal terug te krijgen. Vooral die groep lacht zich suf. De achterstallige rente alleen is praktisch een cadeautje, waarop men na de rondes van herschikking niet hoefde te rekenen, net als het feit dat de obligaties tegen ‘par’, oftewel één op één prijs, worden aangeboden. Volstrekt ongebruikelijk voor de categorie aan noodlijdende effecten, waar de obligatie onder de omstandigheden enige tijd al toebehoord heeft.
De grote vraag is natuurlijk waar een miljard USD in besteedbaar overheidsinkomen plotseling vandaan komt. Op de begrotingen tot nu toe komt dat bedrag niet voor. Het zou de grootste uitgave ineens zijn die de Surinaamse staat ooit gedaan heeft. We hebben het over acht Afobakadammen, ruim vier Bosjebruggen, anderhalve Staatsolieraffinaderij, drie nieuwe SLM-vliegtuigen, ongeveer driekwart van wat de staat Suriname normaal in een jaar begroot om uit te geven.
Er zijn verschillende mogelijkheden. Een mogelijkheid is dat het aanbod alleen gedaan wordt met de voordeeltjes in gedachten, en dat de staat voor zichzelf de mogelijkheid uitonderhandeld heeft om het aanbod geheel of gedeeltelijk af te wijzen.
Een mediastunt, een poker bluf om ons imago en hopelijk onze creditrating op te vijzelen. Een andere mogelijkheid is dat het oud instrument opgezogen wordt om een nieuw instrument te introduceren, zoals een nieuwe obligatie voor een hoger bedrag.
Tijdens President Santokhi waren de ministers van Financiën en Planning daar geen voorstander van en minister Achaibersing heeft de olieopbrengsten volledig uit handen van de schuldeisers willen houden. Zijn opvolger had geen enkele moeite met het weggeven van de eerste paar honderd miljoen aan opbrengsten uit GranMorgu als Value Recovery Instrument aan de obligatiehouders. De Simons-Rusland regering heeft nooit enige toezegging gedaan, olie met rust te laten of de opbrengsten voor toekomstige generaties te reserveren.
De derde en meest waarschijnlijke mogelijkheid is dat dit heel verhaal rechtstreeks olie en gas gerelateerd is en dat wie ons ook geld biedt, een nog ruimere zekerheid of aanspraak krijgt op inkomsten uit offshore olie of onderdelen van de olie of olieproductie zelf.
Wie vandaag de gevers en morgen de nemers zijn, is niet helder, maar qua kennis, betrokkenheid en risico appetijt zijn er vier hoofdzakelijke windstreken van waaruit de interesse kan komen. De eerste is Westers vanuit de Verenigde Staten, Nederland en Frankrijk, als bekenden in de omgeving, bekenden met de geschiedenis en betrokkenheid bij de offshore en de spinoff van de offshore. De tweede zijn onze twee grote bilaterale schuldeisers, opkomende machten en pakketsponsoren onder verschillende regeringen: China en India.
De derde is een combinatie van ontwikkelingsorganisaties, zoals de ontwikkelingsbanken en monetaire fondsen in de ‘lender of last resort’ sfeer, die grotendeels de vorige regering op de been hebben gehouden. En de vierde is de meedogenloze, cijfergestuurde kapitaalmarktrichting zelf, van hedge funds, private equity, speculanten, special purpose vehicles en derivatenboeren. Er zijn daaronder geen goede opties, filantropen, of Surinaamse nationalisten te vinden.
Wat de regering het volk, via De Nationale Assemblee, verschuldigd is, is de uitleg van hoe dit zal werken, met wie wij in zee (of voor de kust) gaan, hoe wij ervoor gaan betalen en waarom dit wel of geen slimme keuze is. Op dit moment riekt het naar achterkamertjes sigaarlucht en Blue Label.
The post WAAR KOMT EEN MILJARD USD INEENS VANDAAN? ..