Vijftig jaar Srefidensi wordt groots gevierd in Het Concertgebouw Amsterdam

Tekst Edwien BodjiePARAMARIBO – “Ik weet nooit zo goed of het op die leeftijd echte herinneringen zijn of beelden uit ’s. Ik was vijf, maar ik zie nog hoe ik naast mijn moeder stond terwijl leerlingen de Surinaamse vlag vormden. De hele opwinding dat Suriname zelfstandig werd, dat gevoel draag ik nog altijd met me mee.” Actrice en zangeres Manoushka Zeegelaar-Breeveld keert zondag, vandaag, terug naar dat beeld uit 1975 wanneer ze optreedt in Het Concertgebouw in Amsterdam tijdens een volledig uitverkochte viering van vijftig jaar Srefidensi.Dan brengt een indrukwekkende groep artiesten – onder wie Ronald Snijders, Oscar Harris, Black Harmony, Bryan B. en tien andere stemmen uit de Surinaamse muziekkunst – een muzikale ode aan een halve eeuw onafhankelijkheid. In de Grote Zaal komen Afro-Surinaamse, Inheemse, Javaanse, Hindostaanse en Chinese klanken samen in een programma dat de rijke breedte van de Surinaamse cultuur laat horen.Voorafgaand aan het concert spraken Zeegelaar-Breeveld en fluitist/componist Ronald Snijders in een radio-interview uitgebreid over hun herinneringen aan 1975 en over wat vijftig jaar onafhankelijkheid voor hen betekent.‘De band tussen Nederland en Suriname is onlosmakelijk’Hoewel Zeegelaar-Breeveld nog jong was in 1975, zijn bepaalde scènes voor altijd in haar geheugen verankerd. “Ik stond naast mijn moeder. De vlag, de kinderen, de sfeer… de vrolijkheid, de hoop. Dat draag ik nog steeds mee.” Ze ziet dat Suriname in Nederland de laatste jaren zichtbaarder is geworden: “Dat was ooit anders. Ik ben blij dat mensen steeds beter geïnformeerd raken. De band tussen Nederland en Suriname is onlosmakelijk. We delen geschiedenis, en het is logisch dat daar meer ruimte voor komt. Vijftig jaar is eigenlijk heel kort.”Trots op een muzikale erfenisRonald Snijders woonde in 1975 in Nederland en maakte de onafhankelijkheid van een afstand mee.“In Nederland was het niet zo groot in het nieuws,” herinnert hij zich. “Maar toen ik hoorde dat mijn vader, Eddy Snijders, het Surinaamse volkslied dirigeerde als kapelmeester op dat historische moment, was ik ontzettend trots.”Met zijn klassieker Kon esi baka opent hij zondag het programma. Het nummer schreef hij in 1978 voor een televisieserie en het groeide uit tot een van zijn populairste songs. Snijders komt nog altijd vaak naar Suriname. “Dit jaar ben ik al twee keer geweest, en maandag de 24e ga ik voor de derde keer. Het blijft een warme band.”Hij nuanceert de manier waarop Suriname soms wordt beoordeeld: “Als je alleen naar Zuid-Amerika kijkt, zie je ook niet veel landen waar het geweldig gaat. De wereld wordt gedomineerd door heel machtige landen die de dienst uitmaken. Suriname is lang een kolonie geweest die zich nauwelijks kon richten op het Caribisch gebied. Dat moet allemaal nog worden opgebouwd. Maar gemiddeld genomen ben ik blij met Suriname, want er is heel veel positiefs.”‘We delen niet alleen herinneringen, maar ook verantwoordelijkheid’In het gesprek gaat het niet alleen over muziek en nostalgie, maar ook over de betekenis van vijftig jaar onafhankelijkheid anno 2025.Zeegelaar-Breeveld noemt het aankomende staatsbezoek van koning Willem-Alexander en koningin Máxima een belangrijk signaal: “Het is erkenning. Het laat zien dat je Suriname niet kunt negeren. Onze geschiedenis loopt door elkaar heen. Ik ben blij voor de koning en de koningin dat ze gaan. Dat het staatshoofd daarheen gaat om zijn genegenheid te tonen en eer te betuigen, is een teken dat Nederland Suriname erkent voor wat het is.”

Manoushka Zeegelaar-Breeveld

Toch blijft ze kritisch op het historische tijdsverloop: “Het is voor het eerst in vijftig jaar dat het staatshoofd van Nederland naar Suriname komt rond deze mijlpaal. Het is goed dat het nu gebeurt, maar eerder is het nooit gebeurd.” Snijders zegt dat dit een kans is om opnieuw bruggen te slaan. “Nieuwe banden moeten worden aangehaald. En er is geen beter moment om daarmee te beginnen.”Een muzikaal eerbetoon aan een halve eeuw autonomieHet concert in Het Concertgebouw belooft daarmee veel meer te worden dan een feestelijke voorstelling: het wordt een moment van collectieve reflectie en trots. Een gelegenheid waarbij Surinamers in Nederland, de diaspora wereldwijd en vrienden van Suriname samen stilstaan bij het verleden en vooruitkijken naar de toekomst.“Wat ons betreft wordt het morgen een feest,” zegt Zeegelaar-Breeveld. “En overmorgen stap ik op het vliegtuig naar mijn geboorteland Suriname om te spelen op 25 november in het Presidentieel Paleis aan het Onafhankelijkheidsplein,” vult Snijders aan.