Vijf uur toneel, nul inhoud

door

SERIEUS!? / Ivan Cairo

Wie maandag dacht een serieuze plechtigheid van De Nationale Assemblee te zullen beleven die te maken had met beleving van de democratie en behoorlijk bestuur, kwam bedrogen uit. In plaats daarvan kregen we met tussenpozen een vijf uur durende uitvoering van een slecht geregisseerde klucht, met NDP- en PL-parlementariërs in de hoofdrollen. Het script? “Hoe hou ik Chan Santokhi zo lang mogelijk op hete kolen.”

Er werd gestrooid met woorden als ‘integriteit’, ‘misleiding, ‘volksbedrog’ en ‘ethische waarden en normen’, alsof men plots de morele autoriteit van het land was. Maar eerlijk, bij sommige sprekers dacht ik: ‘jij, van alle mensen, hebt het lef om dit woord in de mond te nemen?’ Het klonk als een prediker die tijdens de mis stiekem (uit) zijn eigen collectezakje rooft.

“Chan heeft met de waardigheid waarmee hij de ‘below the belt attack‘ heeft aangepakt, door er geen woord aan vuil te maken, bijgedragen aan het redden van de gedenkwaardige gebeurtenis”

De verontwaardiging over Chan, die eerst een vakantie in het buitenland nam, rook vooral naar jaloezie. Want zeg nou zelf: ‘wie van hen zou niet direct de koffers pakken, zodra het mocht?’ Kom op. Dat was geen principiële woede, dat was pure nijd.

Je zag ze denken: “Waarom hij wel aan het strand en wij niet?” Het werd gegoten in de vorm van een pleidooi voor normen en waarden, maar klonk eerder als een koor van achterblijvers bij Zanderij die hun koffers zagen verdwijnen naar Miami. In plaats van een plechtige, halfuur-durende ceremonie, kregen we vijf uur lang gebazel, gekakel en ja … ongegeneerd gezeur.

Ironisch genoeg waren niet alleen Chan en zijn familie de pineut, maar ook NDP’er Le-Roy Doorson, die geduldig in de wachtkamer moest blijven zitten, terwijl zijn eigen partijgenoten theater speelden. In hun hartstocht om Chan een hak te zetten, hadden de NDP’ers er totaal geen moeite mee dat hun wangedrag de toelating van hun eigen partijgenoot overschaduwde.

Een grovere belediging aan de familie van Doorson, maar ook de naasten van Chan, die de toelating waren komen bijwonen, is ondenkbaar. Ronduit onbeschoft, die houding.

Alle maandag aanwezige assembleeleden wisten nog vóór aanvang van de vergadering bliksems goed dat niks, maar dan ook niks Santokhi’s toelating tot het parlement kon tegenhouden. Immers, hij had voldaan aan alle wettelijke verplichtingen en voorwaarden. Toch probeerde men de samenleving wijs te maken dat hier een principiële strijd werd gevoerd over normen en waarden. Spoiler alert: het ging niet om principes, maar om het even publiekelijk bespugen van een politieke tegenstander.

Gelukkig waren er een paar nuchtere en verstandige mensen, die de schade beperkten: Jerrel Pawiroredjo, Ronnie Brunswijk, Ronny Asabina, Raymond Sapoen en Steven Reyme. Dankzij hen had de ceremonie nog een vleugje cachet.

En Chan zelf? Die zat er na zijn uiteindelijke toelating bij als iemand die vijf uur lang naar slechte cabaret had gekeken, maar toch glimlachte. Chan heeft met de waardigheid waarmee hij de ‘below the belt attack‘ heeft aangepakt door er geen woord aan vuil te maken, bijgedragen aan het redden van de gedenkwaardige gebeurtenis. Daarvoor mijn hartgrondige dank.

Het argument dat men ‘precedentwerking’ wilde voorkomen, sloeg als een tang op een troep magere varkens. Als er één instituut is dat zulke precedenten kan voorkomen, is het toch het parlement zelf?

Met een simpele wetswijziging waarin helder wordt vastgelegd binnen welke termijn een gekozen kandidaat, na aanvaarding van diens verkiezing, de zetel in het parlement moet innemen, is de kwestie opgelost.  Die vergadering hoeft nog geen kwartier te duren.

Ik zal in de gaten houden hoe snel diezelfde NDP’ers, die maandag zo hoog van de toren bliezen, met een initiatiefwet zullen komen om de geconstateerde manco’s te repareren. Tot die tijd houd ik toenmalig VHP-statenlid Jarien Gadden in gedachten, die ooit zei: “Ik lig op de loer.”

ivancairo@yahoo.com