VERWAARLOOSDE ZORGWERKERS, FALEND SYSTEEM

Opnieuw moest deze week het Academisch Ziekenhuis Paramaribo operaties uitstellen. Niet door een gebrek aan apparatuur, medicijnen of capaciteit, maar door een gebrek aan gekwalificeerd personeel. Het is een pijnlijk fenomeen dat zich inmiddels zo vaak herhaalt, dat het bijna normaal lijkt. Maar wat normaal lijkt, mag nooit normaal worden geacht.
Suriname zit midden in een zorgcrisis, die volledig is veroorzaakt door structurele verwaarlozing van het zorgpersoneel. Minister Misiekaba zei zelf, dat deze sector jaren achtereen is verwaarloosd. “Wat jarenlang scheef is gegroeid, neemt tijd om te herstellen.” Dit legt precies bloot waar het aanvankelijk misging. Deze crisis is niet uit de lucht komen vallen, maar is het resultaat van jarenlang wegkijken, politiek uitstellen en het systematisch onderschatten en minachten van mensen die aan het bed staan.
Verpleegkundigen, artsen specialisten waaronder anesthesisten en OK-personeel, ze kunnen het allemaal bevestigen, want het werk wordt zwaarder, de beloning blijft achter en de waardering is vaak zwaar onvoldoende. Geen wonder dat steeds meer zorgprofessionals vertrekken naar landen, waar hun kennis wél wordt gezien als een investering in de toekomst, en niet als een kostenpost, die moet worden beperkt. Nu probeert de overheid ‘noodverbanden’ te leggen. In december wil Volksgezondheid gepensioneerden terughalen om de gaten op te vullen tussen de 50 en 100 ontbrekende krachten. Begin volgend jaar moeten buitenlandse zorgwerkers worden ingevlogen. Maar noodoplossingen blijven noodoplossingen, ze vullen de gaten, maar genezen de ‘wond’ binnen de zorg niet.
Het blijft aanstootgevend hoe een land dat in de pandemie luid applaudisseerde over de toewijding van de zorgwerkers, daarna snel is vergeten wie de ruggengraat van het gezondheidssysteem vormde en nog steeds vormt huidige. Want wat is de boodschap aan jonge verpleegkundigen en studenten als gepensioneerden moeten terugkomen om de boel overeind te houden? Wat zegt het over de staat van ons zorgbeleid, wanneer zelfs de details over vergoedingen en werkomstandigheden van buitenlandse krachten ‘terzijnertijd’ zullen worden gedeeld? De echte vraag die Suriname onder ogen moet komen, is niet hoe we tijdelijk personeel kunnen aantrekken, maar hoe lang we nog doorgaan met het negeren van het huidige slechte fundament van onze gezondheidszorg.
Een zorgsysteem valt of staat met zijn mensen. Wie daar jarenlang op bezuinigt, krijgt vroeg of laat de rekening voorgeschoteld en die wordt nu hard en zichtbaar gepresenteerd in de uitgestelde operaties, uitgeputte medewerkers en onveilige werkomstandigheden. De plannen om vanaf 2026 twee keer zoveel zorgwerkers op te leiden, zijn toe te juichen, maar komen veel laat. De hoop van de minister dat de ‘brain drain halverwege volgend jaar’ tot stilstand zal komen, klinkt goed en hoopvol, maar alleen structureel beleid dit allemaal bevestigen. Als Suriname zijn zorgmedewerkers werkelijk op waarde wil schatten, dan moet er meer gebeuren dan ‘pleisters’ plakken. Het vraagt politieke moed, duurzame investeringen, betere beloning en misschien wel het om belangrijkste het respect. Zonder dat zal geen enkel plan, geen enkele buitenlandse kracht en geen enkel noodteam, het fundamentele probleem oplossen. Maar hoe lang kunnen we ons nog veroorloven de mensen die onze levens redden, zo te miskennen en verwaarlozen?
The post VERWAARLOOSDE ZORGWERKERS, FALEND SYSTEEM ..