Vergeten helden

door

KEVINS KIJK / Kevin Headley

De scholen zijn woensdag weer begonnen. Tenminste de lagere en VOJ-scholen. Mooi is dat dit jaar ook de scholen in het binnenland gelijktijdig zijn opengegaan. Het is geen geheim dat het onderwijs in Suriname talloze uitdagingen kent, maar die in het binnenland zijn vele malen groter. Daarom is dit een mooie start, met de hoop dat er dit jaar nog vele andere mijlpalen in en voor het binnenland worden bereikt.

Ik kan mij vaag mijn eerste schooldagen herinneren. Ik weet nog dat ik het fijn vond om nieuwe spullen te hebben, zoals een nieuwe schooltas met schriften, pennen, een etui en een agenda. Een nieuw uniform en een jeansbroek. Ik was ook enthousiast om mijn schoolvrienden weer te zien en met hen te praten over wat we allemaal in de vakantie hadden gedaan. Maar het was ook spannend hoe het schooljaar zou verlopen. Toen besefte ik nauwelijks dat de inzet van de leerkrachten ook bepalend zou zijn voor mijn succes.

Het onderwijs in Suriname kampt met ernstig geldgebrek om de vele uitdagingen aan te pakken. Denk aan het tekort aan materialen en boeken, het transport van leerkrachten en leerlingen en de betaling van leerkrachten. Vooral dit laatste leidt bij hen vaak tot demotivatie. Velen hebben geen zin om zich extra in te zetten, vertrekken zodra ze de kans krijgen naar elders waar de salariëring beter is. Of ze kiezen gewoon voor een ander beroep. Ik neem het ze niet kwalijk. Als je je jaar in jaar uit met goede moed inzet en steeds teleurgesteld raakt, omdat er nauwelijks verandering lijkt te komen, kies je uiteindelijk vaak voor jezelf.

Ik zie leerkracht-zijn als een roeping. Je bent bezig met de vorming van de toekomst: die van het land, soms zelfs van de wereld. Leerkrachten staan niet alleen voor de klas om les te geven, maar luisteren ook naar leerlingen als die ergens mee zitten en geven vaak mederichting aan hun leven. Ze zijn vele uren met onze kinderen bezig en besteden daarnaast veel tijd aan lesvoorbereiding en planning. Toch wordt dit beroep vaak onderschat, en beseffen wij nauwelijks onder welke omstandigheden leerkrachten hun uiterste best doen voor de leerlingen. Ze laveren langs de uitdagingen van deze tijd, zoals social media en negatieve invloeden uit de omgeving. Vaak brengen ze daarvoor zware offers, zoals minder tijd met hun gezin of het laten schieten van kansen. Allemaal voor het grotere doel: hun leerlingen.

Veel leerkrachten hebben een belangrijke bijdrage geleverd aan mijn ontwikkeling, maar het waren degenen die nét dat beetje extra deden, die ervoor zorgden dat ik later bepaalde keuzes maakte. De leerkracht Nederlands die mij aanraadde meer met schrijven te doen, de tekenleerkracht die mij stimuleerde om iets met kunst te doen en anderen die met mij spraken over mijn mogelijkheden voor de toekomst. In een moeilijke periode zei een leerkracht zelfs tegen mij: “Doorzetten, je kán het!”

Daarom heb ik veel respect en bewondering voor de leerkrachten die elke dag opnieuw hard werken aan de toekomst van onze jeugd. Vaak zijn zij de vergeten en ondergewaardeerde helden. Hun successen worden pas na jaren zichtbaar, in de prestaties van hun (oud-)leerlingen, van wie sommigen later leiders van het land worden. Hun inzet mag daarom niet onderschat worden. Ik wens hen een succesvol schooljaar en bedank hen alvast voor hun toewijding.-.

headleydwt@gmail.com