Verbluffend gewauwel

door

DE SNIJD / Armand Snijders

Het is echt verbluffend hoe politici als het hen goed uitkomt opeens iets heel anders roepen dan ze voorheen deden of om hun eerder handelen goed te praten. Zowel binnen de coalitie als oppositie hebben ze daar een irritant handje van. Neem nu Marinus, de minister van Binnenlandse Zaken die in de vorige regering de hamer van het nationale praathuis mocht hanteren.

Hij nam afgelopen week afstand van de kritiek dat zijn Abop, medeverantwoordelijk zou zijn voor het beleid dat werd gevoerd onder het vorige kabinet van Chan en Ronnie. De gele partij mag niet aangesproken worden op beslissingen die door individuele ministers of functionarissen zijn genomen. Volgens hem moeten regeringsverantwoordelijkheid en partijverantwoordelijkheid gescheiden blijven. “De politieke partij Abop is nooit in de uitvoering geweest, dus de partij kan niet beschuldigd worden”, zei hij.

“Natuurlijk hebben ze gelijk, maar heeft de VHP met Chan als president destijds niet criminele Ronnie als veepee omarmd en de eveneens veroordeelde Salam als regeringsadviseur?“

Hallo…. zo lust ik er nog wel een paar! Het is immers Abop die ministers en zelfs de vicepresident in 2020 naar voren had geschoven en die schoten uiteindelijk veel te kort. Hoezo ben je dan níet medeverantwoordelijk voor het rampzalige beleid dat is gevoerd door de regering, die deels werd gegijzeld door notabene Abop-voorzitter en veepee Ronnie.

Marinus reageerde trouwens op uitlatingen van de vroegere partijgenoot Diana van hem én Ronnie. Ze is nu namens de NPS bewindsvrouw op het ministerie van Sociale Zaken en Volkshuisvesting en haalde stevig uit naar haar Abop-voorganger Ines, die vlak voor de machtswisseling massaal ambtenaren zou hebben bevorderd, terwijl zij deze bevordering niet verdienden of daar geen recht op hadden.

De kritiek van Diana was tegen het zere been van Marinus, terwijl hij dondersgoed weet dat Ines die bevorderingen in opdracht van almighty Ronnie heeft moeten doorvoeren. Ze had er echt geen kaas van gegeten wat ze op dat ministerie moest doen. Ze zat er immers als zijn puppet. Maar uiteindelijk was ze wel verantwoordelijk, maar die verantwoordelijkheid neemt van oudsher niemand in de politiek – en al helemaal niet bij Abop. Anders zou bijvoorbeeld toenmalig minister Kenneth van Justitie en Politie al vele malen over de knie zijn gelegd vanwege zijn onophoudelijke geschutter.

En dan waren er nog praathuisleden Dew en Cedric van de noodlijdende VHP. Die vinden opeens dat er ‘een harde streep’ getrokken moet worden door het gebruik dat personen met een strafblad politieke macht uitoefenen. Ze hebben daartoe een initiatiefvoorstel tot wijziging van de Grondwet ingediend, wat ook een einde zou moeten maken aan de ‘normalisering van corruptie, machtsmisbruik en zelfverrijking in de politiek.’

Dat vond ik echt een dijenkletser, waarbij ik niet kon stoppen van het lachen. Natuurlijk hebben ze gelijk, maar heeft de VHP met Chan als president destijds niet zelf criminele Ronnie als veepee omarmd en de eveneens veroordeelde Salam als regeringsadviseur? Dus hoe hypocriet kan je zijn door – nu ze in het andere kamp zitten – aan dit soort praktijken een einde te willen maken, terwijl ze hebben toegestaan en meegewerkt dat die clausule uit hun initiatiefvoorstel werd geschrapt.

Van Cedric kan je dit soort ondoordachte populistische kreten wel verwachten, maar van Dew valt mij dat vies tegen. Hij wordt toch als een van de meest slimmen in het VHP-kamp gezien en zal naar verwachting – als de interne strijd in De Olifant eindelijk is beslecht en ze Chan hebben opgehoepeld – samen met enkele anderen de partij weer op het goede spoor moeten brengen. Maar dan moet hij niet met deze onzin aankomen, want dat maakt hem compleet ongeloofwaardig.

“Het is wel een prettige gedachte dat er politici zijn die weigeren mee te doen aan het oeverloze gewauwel van anderen ‘omdat het zo hoort”

Aan de andere kant heb je ook politici die opeens verrassen omdat ze bijvoorbeeld niet de massa napraten. Daar moet ik deze week echt Jerrel van de NPS en Bronto van Pertjajah Luhur voor complimenteren. Nu hoor ik u denken: De Snijd geeft Bronto een pluim, terwijl hij hem zo vaak heeft afgeblaft op deze plek? Andersom kan Bronto – bij wijze van spreken – zijn bloed wel drinken. Dus wat is dat voor gekkigheid? Mijn moeder zei vroeger altijd met enig cynisme ‘dat mag in de krant!’ als ik spontaan mijn eigen bord had afgewassen of iets anders had gedaan dat ik normaliter nooit deed. Dit zou zo’n geval zijn.

Bronto en Jerrel stelden dat de Verenigde Naties (VN) steeds verder verwijderd zijn geraakt van de idealen waarop de organisatie in 1945 is opgericht. Dat deden zij terwijl alle collega-praathuisleden allerlei huichelachtige loftuitingen uitstrooiden over de organisatie, die inmiddels dezer dagen tachtig jaar bestaat. Maar inmiddels is verworden tot een log, bureaucratisch en geldverslindend apparaat dat niet bij machte is om de vrede te bewaren in de wereld. Integendeel, ze kijkt bijna goedkeurend toe. Of, zoals het kritische duo dat zei: ze kiest steeds vaker voor stilzwijgen of partijdigheid, ‘een tendens die steeds zichtbaarder wordt in internationale conflicten.’

Volgens de partijfracties staat de VN, die ooit werd opgericht om oorlog, armoede en ongelijkheid te bestrijden, tegenwoordig symbool voor onmacht, selectiviteit en politieke hypocrisie. Waar de organisatie zou moeten optreden tegen schending van mensenrechten en genocide, kiest ze vaak voor stilzwijgen of partijdigheid. Een tendens die steeds zichtbaarder wordt in internationale conflicten.

Bronto richtte zijn kritiek vooral op het geweld in Gaza, waar Israël onbeschaamd en ongestraft genocide pleegt, waarbij de internationale gemeenschap moreel tekortschiet. Hij wees erop dat de VN gefaald heeft in haar kernmissie: het beschermen van onschuldige levens, in het bijzonder die van kinderen. Jerrel legde de vinger op de zere plek van wereldwijde ongelijkheid en de teloorgang van de doelstellingen van de VN in het algemeen. Volgens hem blijven oorlog, honger, extreme armoede en onderdrukking miljoenen mensen treffen, terwijl grootmachten miljarden investeren in wapens in plaats van in vrede.

“De soevereiniteit van staten staat op het spel, de wereldvrede wordt bedreigd. En tegen die achtergrond van globale onrust worden duizelingwekkende bedragen besteed aan oorlogen en wapens en zijn er enkelen op aarde rijker en machtiger geworden dan ooit in de geschiedenis van de mensheid”, zei Bronto. Gemeend wordt dat de VN is uitgegroeid tot een platform van politieke machtsspelletjes, waarin idealen als gelijkheid en solidariteit steeds vaker moeten wijken voor economische en geopolitieke belangen. “Een kritische zelfreflectie over de effectiviteit en geloofwaardigheid van de VN is urgenter dan ooit”, zo riep het duo in koor.

Los van het feit dat de kritiek van het tweetal geen bal zal uithalen om van de VN weer de organisatie te maken die er toe doet in de wereld en levens zal redden, is het wel een prettige gedachte dat er politici zijn die weigeren mee te doen aan het oeverloze gewauwel van anderen ‘omdat het zo hoort’. Dat geeft een klein beetje hoop dat Surinaamse politici zich eindelijk gaan bezighouden met zaken die er echt toe doen en zich minder druk maken over onhaalbare wetsvoorstellen en al dan – niet terecht of onterecht – bevorderde ambtenaren. Dat mag van mij best in de krant.