VENETIAAN HOEFDE GEEN STAATSEER, HIJ WERD GEËERD

door

Zoals Nita Ramcharan in haar column in Starnieuws schreef: “Er is veel lof gezwaaid over Ronald Venetiaan, de man die drie keer het presidentschap van Suriname droeg, zonder dat de macht hem naar het hoofd steeg.” Nu hij niet meer onder ons is, klinkt die waardering van alle kanten: van politieke tegenstanders, regionale collega’s en van wie hem van dichtbij meemaakten. Achter de formele lofbetuigingen schuilt een man die op een stille, eigen manier een schoolvoorbeeld was van waardigheid, integriteit en menselijke eenvoud.
Venetiaan was geen man van de schijnwerpers. Hij had geen behoefte om in de kranten te staan of voor de camera te poseren. Toch wist hij, wanneer hij sprak, een zaal tot stilte te brengen met zorgvuldig gekozen woorden. Elk woord had gewicht, elke zin betekenis. Wie hem wilde citeren, moest aandachtig luisteren, want Venetiaan sprak bedachtzaam en met respect – voor taal én voor mensen. Zijn kracht lag in beheersing, niet in show; in aandacht voor anderen, niet in zelfpromotie.
Ook buiten het protocol toonde Venetiaan zijn menselijke maat. Tijdens buitenlandse reizen maakte hij tijd voor de journalisten die hem vergezelden. Hij stapte uit zijn stoel in de business class, liep door het gangpad en informeerde oprecht naar hun werk. Zelfs op momenten dat hij kon worden overschaduwd door grandeur en ceremonieel vertoon, bleef hij toegankelijk, oprecht en eenvoudig.
Zijn eenvoud was zichtbaar in alledaagse momenten. Zijn auto had geen getinte ruiten, geen zwaailichten of sirenes. Gewone mensen konden hem eenvoudig naderen, hem zien lezen in de krant, terwijl hij werd vervoerd. Venetiaan wilde geen bigi fasi, geen staatsbegrafenis, geen staatseer. Toch werd hij geëerd, niet door titels of ceremoniële plechtigheden, maar door de waardering van allen die zijn integriteit en menselijke warmte kenden.
Venetiaan toonde dat echte eer niet in ceremonies of glorie schuilt, maar in de manier waarop iemand leeft: met respect, nederigheid en consistentie in woorden en daden. Zijn leven laat zien dat leiderschap zonder grootspraak sterker en duurzamer is dan alle pracht en praal. Hij werd niet gevierd om zijn positie, maar om wie hij werkelijk was: een voorbeeld van bescheidenheid, menselijkheid en authentieke eer.
In een tijd waarin machtsposities vaak gepaard gaan met zichtbare statussymbolen, herinneren Venetiaans eenvoud en stille waardigheid eraan dat echte eer voortkomt uit karakter, niet uit protocol. Hij hoefde geen staatseer, hij werd geëerd door iedereen die hem liefhad en respecteerde.
The post VENETIAAN HOEFDE GEEN STAATSEER, HIJ WERD GEËERD ..