Veerdienst Albina

door

DE VEERVERBINDING TUSSEN Albina en Saint-Laurent-du-Maroni ligt sinds vrijdag stil wegens ziekte van de kapitein van La Gabriëlle. Een invaller uit Kourou weigerde de taak over te nemen. Het resultaat: lange rijen auto’s aan beide oevers, handelaren met bederfelijke waar die niet verder kunnen en radeloze reizigers. Dit incident legt een pijnlijke waarheid bloot: niet alleen de infrastructuur schiet tekort, ook het personeelsbeleid rond deze essentiële dienst is ronduit gebrekkig.

Een veerdienst, die dagelijks honderden reizigers en tientallen voertuigen vervoert, mag niet afhankelijk zijn van één persoon. Het ontbreken van een degelijk vervangingsrooster getuigt van kortzichtigheid aan beide kanten van de grens en ondermijnt de betrouwbaarheid van de verbinding. Dit is geen incident, maar onderdeel van een bredere malaise. Want zelfs als er wél een kapitein zou zijn, blijft de dienst gehinderd door gebrekkige faciliteiten aan Surinaamse zijde.

De voortdurende verwaarlozing van de walfaciliteiten in Albina vormt een schrijnend voorbeeld van Surinaamse bestuurlijke laksheid met verstrekkende gevolgen

Het resultaat is een keten van falen: aan Franse kant is de infrastructuur klaar, aan Surinaamse kant staat de ontwikkeling al jaren stil. Ondertussen blijft de oude La Gabriëlle afhankelijk van de getijden beperkt inzetbaar, terwijl handel en transport zwaar lijden onder onzekerheid en vertragingen. Groenten, fruit en vis uit oost-Suriname bereiken Saint-Laurent niet tijdig en consumptiegoederen en brandstof uit Frans-Guyana blijven daar steken.

De economische schade loopt op, maar minstens zo ernstig is het verlies van vertrouwen. Gebruikers van de dienst ervaren gebrek aan communicatie, onduidelijkheid en stilzwijgen van de verantwoordelijken. Wanneer een cruciale grensverbinding afhankelijk blijkt van zowel het humeur van de rivier als de gezondheid van één kapitein, is dat een teken dat structureel beleid ontbreekt.

Suriname kan zich niet blijven verschuilen achter omstandigheden. Dit gaat niet enkel om een kapotte steiger of een zieke werknemer, maar om een structurele verwaarlozing van een vitale verbinding. Zonder investeringen in infrastructuur én professioneel personeelsbeheer blijft de regio gegijzeld in onzekerheid.

Suriname moet nu verantwoordelijkheid nemen: zorg voor een degelijk vervangingsbeleid, maak de aanmeerfaciliteiten af en stel een duidelijke kalender op voor ingebruikname van de nieuwe veerboot. Anders blijft de veerdienst een symbool van gemiste kansen, terwijl ze juist een motor voor grensoverschrijdende ontwikkeling zou moeten zijn.

De voortdurende verwaarlozing van de walfaciliteiten in Albina vormt een schrijnend voorbeeld van Surinaamse bestuurlijke laksheid met verstrekkende gevolgen. Al meer dan twee jaar ligt de gloednieuwe veerboot Le Malani aan de Franse kant van de Marowijnerivier te dobberen, maar  is niet inzetbaar wegens ontoereikende aanleg- en kadevoorzieningen aan Surinaamse zijde. Dat is onbegrijpelijk. De kosten zijn gemaakt, geld grotendeels beschikbaar, de urgentie alom bekend. Suriname stelde zich op achterstand wegens economische en logistieke uitdagingen en de coronacrisis. Maar die omstandigheden kunnen niet blijven gelden als excuus.

De veerverbinding tussen Albina en Saint-Laurent-du-Maroni is van vitaal belang. Wanneer deze verbinding hapert, is de impact merkbaar: economische schade, verspilling, extra kosten, sociale onrust. De buitensporige wachttijden, onzekerheid en aantasting van vertrouwen zijn niet alleen hinder, maar beletten daadwerkelijke ontwikkeling in het grensgebied.

Het wordt tijd dat de regering verantwoordelijken aanwijst, prestatienormen afdwingt en rekenschap aflegt over vertragingen. Alleen zo kan Albina niet langer het symbool zijn van onvervulde beloften, maar van daadwerkelijke vooruitgang.