Suriname, waarheen?

door

PRESIDENT JENNIFER SIMONS heeft maandag in de Congreshal het startsein gegeven voor de zogeheten Srefidenki-conferentie, een activiteit in verband met vijftig jaar staatkundige onafhankelijkheid, die komende dinsdag wordt gevierd en herdacht. Deze activiteit markeerde het begin van een driedaags ‘nationaal denkproces over de toekomst van Suriname’. “Het is niet één persoon, niet één partij en zelfs niet één regering die dit land kan brengen naar waar het moet zijn. We hebben allemaal beperkingen én enorme mogelijkheden. Die puzzel moeten we samen leggen,” zei het staatshoofd.

Het doel van deze denksessie is gezamenlijk te komen tot drie concrete einddocumenten: Visie Suriname 2050, een Roadmap 2026–2030 en de basis voor een nationaal Social Compact. Dat klinkt indrukwekkend, maar de conferentie was eigenlijk niet veel meer dan wat opeenvolgende regeringen in de afgelopen halve eeuw ook hebben gedaan – alleen in een andere vorm, met andere poppetjes en op een andere locatie. Het uiteindelijke doel bleef echter altijd hetzelfde: komen tot een visie voor de toekomst van Suriname.

Iedereen herinnert zich waarschijnlijk nog dat de vorige president, Chandrikapersad Santokhi, een zogeheten nationale dialoog opstartte na de gebeurtenissen op Black Friday, 17 februari 2023, waarbij ongekende rellen uitbraken tijdens protesten tegen zijn regering. Daarbij voerde hij gesprekken met de meest uiteenlopende groepen in het land om te horen wat volgens hen nodig was om het land op het goede spoor te brengen.

Het was zijn manier om te komen tot een breed gedragen plan voor de toekomst van Suriname. Oorspronkelijk had hij voor de gesprekken twee weken uitgetrokken, maar mede omdat hij zelf niet wist wat hij ermee wilde bereiken, duurden ze vele maanden. De eindeloze praatsessies leverden uiteindelijk niets op en na een half jaar verdwenen de uitkomsten onaangeroerd in een la op zijn kabinet, terwijl hooguit nog enkele presidentiële commissies werden ingesteld. Een heldere visie voor de toekomst kwam er echter nooit.

Bij het grote publiek bestaat de vrees dat ook de Srefidenki-conferentie hetzelfde lot zal ondergaan. Deze is georganiseerd door Sync Dynamics, met medewerking van de Inter-Amerikaanse Ontwikkelingsbank. Simons kan wel zeggen dat “de uitdaging is om een roadmap te maken, zodat meer financiële middelen daadwerkelijk leiden tot een duurzamere, leerbare economie” en dat “we moeten bouwen aan een samenleving die haar voorzieningen kan behouden, niet alleen voor ons, maar ook voor toekomstige generaties,” maar dergelijke woorden hebben ook haar voorgangers altijd uitgesproken. De praktijk van vijftig jaar heeft uitgewezen dat het meestal weinig opleverde.

Ze zal moeten laten zien dat zij en haar regering het serieus menen met Suriname en dat de bevolking na vijftig jaar eindelijk kan zeggen dat het land vooruitgaat – en dat ze niet vervalt in de fouten van eerdere presidenten, die telkens teleurstelden. Voorlopig krijgt Simons nog het voordeel van de twijfel, maar het is afwachten hoe lang dat blijft. Surinamers willen na een halve eeuw eindelijk echte verandering en vooruitgang.-.