Suriname als ‘kolonisator’

door

DE MAAND NOVEMBER is intussen aangevangen en de einsprint naar het einde van het jaar lijkt daarmee ingezet. Dit jaar zullen we als land eerst komen bij de viering van vijftig jaar onafhankelijkheid met de komst van enkele hoge gasten, met als hoogtepunt de komst van de Nederlandse koning Willem Alexander en zijn vrouw Maxima.

De gevoelens in Suriname over dit hoog bezoek zijn gemengd. Zeker de politieke partij Palu zegt dat eerst duidelijk moet zijn waarvoor de koning komt. Nederland, zo redeneert de Palu, heeft vaak genoeg de ontwikkeling van Suriname gedwarsboomd. Ze noemen daarbij de onafhankelijkheid die Nederland gegeven heeft aan Suriname die kwam met veel ontwikkelingshulp. Hulp die Suriname dus toch nog afhankelijk hield.

“We hoeven voorlopig niet te vrezen dat buitenlandse overheersers wat van ons is gaan wegdragen”

Het is opmerkelijk hoeveel de 57ste Dies Natalis van de Anton de Kom Universiteit verschilt van het beeld van de Palu. Hans Breeveld die de diesrede verzorgde, dook diep in de archieven om eigenlijk te laten zien hoe diep geworteld de behoefte van een groot deel van de Surinaamse middenklasse en de intelligentsia van die tijd was aan onafhankelijkheid. Wel voornamelijk die van creoolse afkomst. De Aziatische groep ging pas later overstag.

Waar Palu voornamelijk achteruit kijkt, bitter en beschuldigend klinkt, blikt Breeveld vooruit. Hij schept een beeld waarbij hij Surinamers vraagt minder bezig zijn met zichzelf en meer gericht te zijn op wat we voor het land kunnen doen. In de geest van de bekende uitspraak van de Amerikaanse president John F Kennedy: ‘ask not what your country can do for you—ask what you can do for your country’.

Daar schuilt een grote waarheid in. Terwijl de Palu beschuldigend wijst naar Nederland zijn er politici en profiteurs die op schandalige schaal afpakken wat van dit volk als collectief is. Van de tientallen miljoenen verdwenen bij de melkcentrale, tot de verdwenen koeien bij LVV, uitgegeven publiek domeingrond tot de case van meer dan USD 400.000 verdwenen goud van Grassalco. Zonder enige schroom wordt flink gestolen van de overheid en dus ook de burger.

In Suriname hebben we de afgelopen jaren het systeem van de Nederlandse overheersers overgenomen en geperfectioneerd. Zonder het besef dat als er niets meer over is van mama Sranan wij niet de optie hebben naar ons eigen land terug te gaan. Zonder een besef dat wij het hier met elkaar moeten doen.

Het is dus aangeraden dat lieden van de Palu die absoluut in hun recht staan bij het hebben van een bepaalde mening, hun beeld richten op het verbeteren van ons land en de processen in het land. We hoeven voorlopig niet te vrezen dat buitenlandse overheersers wat van ons is gaan wegdragen. In het belang van een handjevol ‘belanghebbenden’ wordt toch toegekeken hoe wij het hier in Suriname met bakken vol zelf onze rijkdommen wegdragen.