Schuurpapier en solidariteit

door

GANGA / Sharda Ganga

Ik heb een achterneefje van drie jaar dat schuurpapier uit de werkplaats van zijn vader haalde en daarmee de voetzolen van zijn moeder wilde schuren. Tijd voor een pedicure? vroeg die zich af.

De subtiliteit van het jongetje, kritiek zonder woorden en tegelijkertijd zo liefdevol en niet bedoeld om af te breken, maar juist om iets goed te krijgen: dat is een lesje dat menig politicus, wannabe politicus, opiniemaker, wannabe opiniemaker, en wannabe-wannabe’s tot zich kan nemen in deze eeuwigdurende na-verkiezingsperiode.

De ongelukkige uitspraak van DNA-lid Rossellie Cotino over Hindostanen en Surinamers zagen velen als een teken van diepgeworteld racisme. Ik deed dat niet. Misschien omdat ik mevrouw Cotino weleens in werkverband heb meegemaakt. Ik zag het eerder als een ongelukkig samengaan van taalarmoede, het gevaar van onvoorbereid een interview afstaan en die kans om gezien te worden niet willen laten voorbijgaan. In het vuur van zo een interview, slik je dan weleens een woordje in, heb je al gauw een ‘slip of the tongue’. Afro-Surinamer wordt dan al gauw Surinamer. Dat is wat ik dacht.

Naderhand blijkt dit idee van mij niet te kloppen. Het bleek vooral een kwestie van een schepje taalarmoede, en een heel grote schep verkeerd gevallen populisme. Zij wilde blijkbaar een uitspraak van de vorige president op de hak nemen toen hem werd gevraagd naar het aantal hindostanen in zijn kabinet. Ik vermoed dat het gaat om een antwoord in de trant van: ‘Ik zie geen hindostanen, maar Surinamers’.

De NDP en anderen erkennen dat het een beetje een ongelukkige formulering was van Cotino, maar nemen niet ruimhartig afstand van de uitspraak- hun oproep om die zin in context te bekijken levert echter niet op wat zij hopen dat het zou opleveren.

Ze vragen ons om te focusen op de rest van mevrouw Cotino’s verhaal, waarin ze aangeeft dat haar partij geen onderscheid maakt tussen etnische groepen- we zijn allemaal Surinamers. Maar dat is toch precies wat Santokhi’s antwoord impliceerde? Hij onderscheidde geen hindostanen, hij zag alleen Surinamers, zei hij (of we dat geloven is niet aan de orde hier). Door te stellen dat men de uitspraak van Santokhi op de hak wil nemen, door te verwijzen naar alleen maar hindostanen in het kabinet en slechts één niet-hindostaan zegt men precies datgene wat men zegt niet te willen zeggen.

Namelijk dat ook de NDP klaarblijkelijk geen Surinamers ziet, slechts mensen met een etniciteit. Overigens- het verhaal van slechts één niet-hindostaan in dat kabinet is een feitelijke onwaarheid, er zaten steeds ongeveer 50 procent niet-hindostanen in de diverse gedaantes van de regering-Santokhi, en oh wat vind ik het erg dat ik me gedwongen voelde om dat even te gaan natellen.

‘Dit alles was des te pijnlijker in het licht van de jaarrede van de president.’

En zo blijven we elkaar gevangen houden in het idee dat je alleen vertegenwoordigd kan worden door iemand van jouw eigen etnische groep. Ook de NDP maakt zich schuldig aan die gedachte, als het haar uitkomt. En ook de VHP, jawel

Dit alles was des te pijnlijker in het licht van de jaarrede van de president. Die heb ik nog niet helemaal kunnen lezen-ik kan nog niets zeggen over de nitty-gritty van het voorgenomen beleid. Ik werd echter getroffen door een fundamentele tekst aan het begin van de rede. Het was een begrip dat ik herkende temidden van al die duizenden woorden die ze uitsprak. Het uitgangspunt dat mijn persoonlijke leidraad is in leven en werk, en waar ik vaak voor pleit. Solidariteit, of zoals zij dat aangaf: “Een in solidariteit verbonden gemeenschap.”

Solidariteit die niet gebonden is aan etniciteit, zeg ik altijd; waarbij representatie ook vanzelfsprekend los komt te staan van etnische representatie. Ik pleit voor solidariteit als basis van onze sameleving, want ‘Slechts in verbondenheid, respect en verantwoordelijkheid voor elkaar zal onze gemeenschap kunnen bloeien”, zei het staatshoofd.

Die verbondenheid, dat respect en de verantwoordelijkheid waren ver te zoeken deze week. Weer eens bleek hoe fragiel ons samenzijn is, en hoe zorgvuldig wij ermee moeten omgaan. Daarom zeg ik: doe als het achterneefje. Wees kritisch, maar gebruik je schuurpapier liefdevol. En laat je niet meeslepen door figuren die van ophef een verdienmodel hebben gemaakt.-.

gangadwt@gmail.com