Schoon drinkwater

door

WATER IS LEVEN. Toegang tot schoon drinkwater is dan ook een noodzaak. Zonder water kan men niet drinken, baden, koken, wassen, kortom het voelt rampzalig aan als er geen toegang is tot schoon drinkwater. Dat ervaren heel veel mensen in de kustvlakte en in het binnenland.

In de kustvlakte is de vraag naar water toegenomen door de vele verkavelingsprojecten die erbij zijn gekomen de afgelopen jaren. In het binnenland is die vraag ook toegenomen, omdat in veel gebieden de rivieren die werden gebruikt om (deels) te voorzien in de behoefte aan water zo zijn vervuild als gevolg van mijnbouwactiviteiten, dat het water niet bruikbaar meer is.

De prioriteit – zo wijzen besluiten uit – ligt niet bij de realisatie van dit duurzame ontwikkelingsdoel

De toegang tot schoon en betaalbaar drinkwater voor iedereen is één van de duurzame ontwikkelingsdoelen. Dat hebben landen met elkaar afgesproken binnen de Verenigd Naties (VN). Ook Suriname is betrokken bij deze afspraken en heeft zich ook hieraan gecommitteerd. In de laatste rapportage van Suriname aan de VN is zelfs aangegeven dat het land op schema is om dit zesde doel – schoon en betaalbaar drinkwater – voor iedereen in 2030 te realiseren.

Het is onduidelijk hoe dat pad naar 2030 zal worden gerealiseerd, want in de afgelopen vier jaar hebben veel mensen, die al een aansluiting hebben in de kustvlakte, gemerkt dat ze steeds minder water krijgen door de kraan. Bij sommige is de kraan – vooral in de droge tijd – kurkdroog. De Surinaamsche Waterleidingmaatschappij heeft steeds weer verklaard dat er dringend geld nodig is om de noodzakelijke onderhoudswerkzaamheden te verrichten, maar de tarieven waren onvoldoende kostendekkend om dat te realiseren.

De overheid heeft jarenlang geweigerd het geld te investeren, omdat ze geen subsidie mocht geven aan staatsbedrijven onder het programma van het Internationaal Monetair Fonds. Maar zelfs toen er geld van een lening beschikbaar was van de Inter-Amerikaanse Ontwikkelingsbank (IDB) om naar eigen keuze te investeren, besloot de toenmalige minister van Financiën en Planning – Stanley Raghoebarsing – niet om in de SWM te investeren. Het geld werd gestopt in een nieuw hoofdgebouw van politie.

De prioriteit – zo wijzen besluiten uit – ligt niet bij de realisatie van dit duurzame ontwikkelingsdoel. Ook de noodzakelijke wetgeving om te komen tot een integraal beheer van de waterbronnen in Suriname is niet op schema. De wetten om dit te realiseren, zijn sinds 2020 geconcipieerd. Nu, vijf jaar later, is ook op dit vlak geen vooruitgang geboekt, terwijl Suriname één van de weinige landen in de wereld is met een enorme hernieuwbare voorraad zoetwater.

Hoewel de vraag of Suriname 2030 haalt als ijkpunt voor de toegang tot schoon drinkwater voor iedereen, legitiem is, is het bijna onbegrijpelijk dat daar geen afdoend antwoord op kan worden gegeven. Als het doel met kapitaalinvesteringen en enkele aangepaste wetgevingsproducten kan worden gerealiseerd, wat heeft dan gemaakt dat er geen progressie is? Wat anders te concluderen dan dat het aan de wil en de kennis heeft gelegen. Voor de toekomst zal dus sterk de nadruk daarop moeten worden gelegd.