Rust

door

KEVINS KIJK / Kevin Headley

De afgelopen jaren vier ik mijn verjaardag in alle rust. Het liefst kijk ik op die dag naar een paar films achter elkaar, met een bak popcorn of chips erbij, drink een cola en laat de dag rustig voorbijgaan. Naarmate ik ouder werd, nam de behoefte aan een feestje steeds meer af, tot het helemaal stopte.

De dag herinnert me, naarmate ik ouder word, te veel aan de personen die ik kwijtgeraakt ben en met wie ik de dag niet meer kan vieren: mijn grootouders, familieleden en vrienden. Maar er zijn ook intensieve verjaardagen geweest, met heftige momenten. Dus de rust is het cadeau aan mezelf.

“Een verjaardag gaat dus voor mij uiteindelijk niet om het aantal kaarsjes, het applaus of de cadeaus, maar om het moment dat ik mezelf gun”

Als kind keek ik altijd uit naar mijn verjaardag: cadeaus krijgen, lekker eten, taart en vooral in de belangstelling staan. Van mijn grootouders en mijn moeder kreeg ik vaak leuke cadeaus, zoals boeken of speelgoed. Een paar keer heb ik mijn verjaardag groots gevierd, bijvoorbeeld in de dierentuin of bij ons thuis. Versieringen, best veel bezoek en gewoon een fijne tijd gehad.

Ik was altijd benieuwd hoe de volgende verjaardag eruit zou zien. Welke cadeaus zou ik krijgen, wat zou er gegeten worden en wie zouden er allemaal zijn? Ik rekende er niet op dat er juist bepaalde mensen níét aanwezig zouden zijn. Daardoor keek ik steeds minder enthousiast uit naar de dag.

Op een gegeven moment besloot ik mijn verjaardag te gebruiken om te reflecteren. Ik werd me steeds meer bewust van mijn vergankelijkheid als mens. Dus ging ik nadenken: wat heb ik het afgelopen jaar gedaan? Wat wil ik in het nieuwe jaar doen? Wat was belangrijk en wat niet?

Maar dan zit je op die dag plotseling met meer vragen over jezelf dan dat je stilstaat bij het feit dat je weer een jaar hebt geleefd. Je hebt uitdagingen doorstaan, maar ook successen geboekt. Je hebt verloren, maar ook gewonnen. Ik besloot het reflecteren te verminderen en me meer te richten op wat ik eigenlijk wíl doen; niks bijzonders en zoveel mogelijk de rust proberen op te zoeken.

Soms is het gelukt, soms ook niet, want de drukte gaat (helaas) altijd door. Dus het streven is om lekker in een hangmat te liggen buiten de stad, of op de bank een film of meerdere films kijken, of een wandeling te maken en te genieten van de plek waar ik dan ben. En als het ook nog lukt, proost ik met een biertje op de rust.

Een verjaardag gaat dus voor mij uiteindelijk niet om het aantal kaarsjes, het applaus of de cadeaus, maar om het moment dat ik mezelf gun. Voor mij is dat de rust: even stilstaan, ademhalen en voelen dat ik er nog ben.

In de stilte denk ik wel aan wie er niet meer is, maar ook wie er nog is. Aan de kleine momenten die bijna vanzelfsprekend zijn, maar superbelangrijk. Niet op de tijd die voorbij is, maar op de rust die me leert waarderen dat ik hier, vandaag, leef.

headleydwt@gmail.com