Reactie op: “Economisch kruispunt voor Suriname: de erfenis van roekeloos lenen en de noodzaak van verantwoord beleid”

Het artikel Economisch kruispunt voor Suriname: de erfenis van roekeloos lenen en de noodzaak van verantwoord beleid – gepubliceerd door Suriname suriname – waarin wordt beweerd dat Suriname nu pas de pijn voelt van ‘roekeloos’ leenbeleid, is niet alleen analytisch zwak, maar ronduit misleidend.
Door selectief te vergelijken, cruciale data weg te laten en economische basisprincipes te negeren, wordt een onjuist beeld geschetst van het ontstaan én beheer van Surinames schuldenlast. Dergelijke stukken ondermijnen het publieke begrip van economische realiteit en voeden politieke beeldvorming met halve waarheden. De feiten vertellen echter een ander verhaal.
De misleidende keuze voor 2019
Wie Surinames huidige schulden- en inflatieproblemen wil begrijpen, begint niet bij 2019, maar bij 2020. De explosie in de schuldpositie, de roof van kasreserves, grootschalige monetaire financiering en valuta-instabiliteit begonnen niet vijf jaar geleden, maar vooral in de eerste helft van 2020. Door 2019 als basisjaar te nemen, maskeert men bewust de financiële ravage die is ontstaan vóór de machtswisseling en worden de gevolgen van dat beleid in de schoenen geschoven van degenen die daarna moesten saneren. Dit is geen onschuldige fout, maar een bewuste vertekening. Een correcte analyse start in juli 2020 – daar ligt het werkelijke nulpunt van de schuldencrisis. Alles wat daarna kwam, was in wezen crisisbeheer.
Schulden enkel in SRD presenteren? Een boekhoudkundige leugen
Een van de meest fundamentele fouten in het artikel is het optellen van alle schulden in SRD, ongeacht de valuta waarin ze zijn aangegaan. Het gevolg? Een kunstmatige ‘explosie’ van de staatsschuld, louter veroorzaakt door de gedaalde wisselkoers. Maar je wordt niet armer omdat de koers stijgt – je wordt armer als je meer uitgeeft dan je verdient en structureel tekortschiet in terugbetaling.
Economisch verantwoord is om schulden in hun oorspronkelijke valuta te analyseren: SRD-schulden versus USD- of EUR-schulden. Alleen dan kun je het werkelijke risico inschatten. Suriname verdient immers ook in US-dollars; schulden in US-dollars zijn dus houdbaar zolang er deviezen binnenkomen. Het artikel negeert dit fundamentele gegeven, alsof alle schuld ‘opgeblazen’ SRD-schuld is. Dat is geen analyse, dat is misleiding.
Aflossingen verzwijgen om een verhaal te construeren
Wat het artikel volledig negeert, is dat er na 2020 juist aanzienlijke aflossingen zijn gedaan. Bepaalde lokale leningen zijn zelfs binnen een jaar terugbetaald. Ook leningen die vóór de regeringswisseling werden afgesloten – met name in de eerste helft van 2020 – zijn grotendeels afgelost in de jaren daarna. Zelfs officiële overheidsbronnen en internationale instellingen zoals het IMF bevestigen dat de netto schuld sinds 2020 in verhouding tot het BBP is gedaald.
Wie alleen nieuwe leningen noemt en aflossingen negeert, misleidt. Zo ontstaat een beeld van structureel leengedrag, terwijl het in feite gaat om het herstellen van een failliete kaspositie, het herstructureren van oude schulden en het op gang houden van essentiële overheidsuitgaven in crisistijd.
Monetaire financiering: het vergeten inflatiespook
Een ander verzwegen element in het artikel is de rol van monetaire financiering vóór 2020. Die vormde de directe brandstof voor inflatie, koersval en koopkrachtverlies. Er werd geld gecreëerd zonder dekking – puur om begrotingstekorten te dichten. Het artikel doet alsof de inflatie en de devaluatie volledig het gevolg zijn van ‘nieuw beleid’ na 2020, terwijl de fundamenten daarvoor al jaren eerder zijn gelegd. Door deze geschiedenis te wissen, verdraait men de waarheid.
IMF-programma en schuldherschikking bewust genegeerd
De schuldencrisis werd niet opgelost door ze te negeren, maar door internationale erkenning van het probleem en een succesvolle schuldherschikking. Suriname kreeg internationale lof voor de manier waarop het zijn buitenlandse schulden herstructureerde, met onder meer innovatieve instrumenten zoals de VRI (Value Recovery Instrument). Dankzij deze operatie werd de druk op de begroting verlicht en ging de deur open voor economische stabilisatie.
Inflatie daalde, de koers stabiliseerde en het begrotingstekort werd fors teruggebracht. Het IMF bevestigde dit meermaals publiekelijk. Maar het artikel noemt niets van dit alles. Waarom? Omdat het niet past in het narratief van totale achteruitgang. Daarmee wordt niet alleen het publieke geheugen misvormd, maar ook het vertrouwen in transparant en verantwoordelijk financieel beheer ondergraven.
Conclusie
Wat gepresenteerd wordt als een objectieve analyse van Surinames economische situatie, is in feite een politiek geladen narratief gebaseerd op selectieve feiten, verkeerde vergelijkingen en het verzwijgen van cruciale informatie. De werkelijkheid is complexer, maar ook eerlijker: de economische ramp voltrok zich vóór 2020, het herstel begon daarna. En hoewel er nog grote uitdagingen zijn, is het beeld van totale ineenstorting feitelijk onjuist. Economie draait om feiten, niet om framing. En wie de schuldvraag wil beantwoorden, moet beginnen met de waarheid.
Ameerani Jarbandhan

...