Oud vuil

door

MONSIEUR JEANETTE / Christio Wijnhard

We gaan van het ene extreme naar het andere. Deze keer geen baby van één jaar, maar een oudere vrouw die als oud vuil op straat is weggesmeten. Wie dat heeft gedaan, is niet echt menselijk.

Tevens illustreert het precies hoe we met ons afval omgaan. Het aangezicht van onze stad is het bewijs. Wat we niet nodig hebben, dumpen we daar waar wij er geen last van hebben. Het probleem voor anderen achterlatend.

“We vergeten dat bezoekers niet alleen zullen kijken naar onze fysieke hygiëne. Het onhygiënische van onze mentaliteit speelt misschien wel een grotere rol”

Ik zag iets over dat wij een groene stad zouden kunnen worden in de toekomst. Weet je, lang was ik optimistisch voor onze toekomst. Eerlijk gezegd heb ik het opgegeven. Als hoop doet leven dan ben ik dood. Als het gaat om Suriname.

We streven allerlei dromen na die zo ver zijn van onze realiteit. Wellicht zijn het de worstjes die ons worden voorgehouden. Net zoals dat licht in die tunnel dat nooit is gekomen. Of die grondenrechten die nooit echt zullen werken. Vooral gezien ook dat veld is vervuild met lobbyisten die er slaatjes uit willen slaan.

Om een groene stad te kunnen worden, moeten we beyond geld kijken. Groen worden gaat alleen lukken als we anders gaan denken. Dat we bijvoorbeeld de waarde van materialen gaan zien, zodat we gaan upcyclen en repurposen.

Gaat lastig worden, want we hebben een wegwerpcultuur. Niet alleen als het gaat om de restmaterialen van onze overconsumptie. Het gaat dus ook om onze opa’s en oma’s. Ouderen die wij niet langer moeten zien als een last. We moeten hen zien als waardevolle leden van de samenleving die ook een nieuw doel zouden kunnen krijgen.

Die oude vrouw hadden we niet zomaar op straat moeten gooien. Dat hadden we iets strategischer moeten aanpakken. We hadden haar beter voor een historisch pand kunnen smijten. Zelf een brandje stichten of laten stichten. Was er weer een zondebok geweest waar niemand naar kraaide.

De mensen die mooie verzekeringsgelden innen hadden weer beter geslapen. Misschien zouden ze deze keer over hun hart kunnen strijken en oma een huisje kunnen geven. Als zondebok had ze dan een beter doel gehad. Beter dan vervuiling van het straatbeeld.

Tegenwoordig vinden we dat straatbeeld zo belangrijk. Want olie, gas, toerisme en nog meer blabla. Buitenlanders gaan komen. We vergeten dat bezoekers niet alleen zullen kijken naar onze fysieke hygiëne. Het onhygiënische van onze mentaliteit speelt misschien wel een grotere rol. Onze mentaliteit kunnen we soms ook bij het oud vuil zetten.

Wat ik jammer vind, is dat we geen geduld weten te betrachten voor onze ouden van dagen die ons hebben opgevoed. Maar we likken maar al te graag de billen van die fossielen in de politiek. Die doelloos in het parlement zitten. En een bezoldiging krijgen. Niet omdat ze iets doen. Omdat het blijkbaar een Surinaamse traditie is geworden. Suf.

Ik bedoel, als we oude mensen als oud vuil behandelen, laten we dat dan consequent bij allemaal doen. Wat we nu doen is mensen die hard hebben gewerkt weggooien en oude vossen, die fossielen dus, daar faciliteren waar ze hun streken kunnen blijven uithalen. Onkan, toch.

christiowijnhard@gmail.com