OPENBAARHEID VAN BESTUUR EN HET GENIEP

door

Er wordt in talloze kringen en wel herhaaldelijk, gesproken over openbaarheid van bestuur en de wens dat vooral de verantwoordelijken binnen de publieke sector, meer openheid dienen te betrachten en het volk zo snel en openlijk mogelijk vertellen, wat er zoal is beslist en hoe men het land op het juiste spoor wenst te houden en welke richting men op een eerlijke wijze, wil opgaan. Zowel oppositie als coalitie heeft het zo vaak gehad over openbaarheid van bestuur. Wat steeds weer opvalt, het zijn vaak de oppositionelen in de politiek, zowel de parlementair ingestelden als die daarbuiten, die het over een dergelijk transparant bestuur hebben en dat ook meer dan wenselijk achten. Maar in de praktijk hebben we in de afgelopen 70 jaar van Surinaamse politiek en opeenvolgende regeringen gemerkt, dat men veel heeft zitten leuteren over een meer transparante benadering, tot eenmaal aan de macht, maar dat men daarna de openbaarheid van bestuur maar weer eens lekker parkeerde op een plek, die men voordeliger achtte, dus gewoon weer lekker geniepig doorgaan, want het volk mag dan wel op onze politici stemmen, maar moet liever niet alles weten, want dat kan politiek uiteindelijk nadeliger voor de machthebber(s) uitpakken. Recentelijk hebben we weer eens gezien dat bepaalde zaken in het geniep worden doorgevoerd, waar je na journalistiek speurwerk, dan achter komt. We hebben het zo vaak gehad over een bevolkingspolitiek, die zeker gestalte dient te krijgen, want daarvan is op dit moment nauwelijks of helemaal geen sprake. Vooral als we kijken naar de migratiestromen waarmede ons land al enige tijd geconfronteerd wordt. Al tijden weten we, dat Suriname zijn grenzen niet goed weet te bewaken en dat er lieden dit land binnenkomen, wel of niet via de officiële kanalen, die een uiteindelijke gezonde bevolkingspolitiek in de weg zouden kunnen gaan staan. Al zeker 35 jaar zien we een toevloed van vreemdelingen uit onze regio, Suriname binnenkomen en zich hier legaal of illegaal vestigen. Vooral de illegale migranten, hebben zich in de afgelopen decennia behoorlijk binnen onze grenzen genesteld en we hebben daar steeds minder kijk op, en zeker niet voldoende greep, om van een gezonde toestand te kunnen spreken. Na 1990 waren het de Brazilianen die zich steeds meer gingen bezighouden binnen de goudsector. Daarna hadden we een toevloed van Chinezen uit de Volksrepubliek. Ook Haïtianen, Dominicanen, Colombianen, Venezolanen en thans in aanzienlijke hoeveelheden Cubanen, die de sociale ellende op het Caribische eiland, trachten te ontvluchten. Deze mensen, misschien met uitzondering van de Haïtianen, konden ons land zonder visum betreden. De relatie van de regeringen Bouterse 2010-2020 met Cuba waren opvallend hecht en hebben er destijds in geresulteerd, dat ook Cubanen aan het rijtje werden toegevoegd van landen wier onderdanen zonder visum naar Suriname konden reizen. Zeker vijftien jaar lang konden vele tienduizenden
Cubanen zonder visum naar Suriname reizen. Nicaragua, Guyana en Suriname waren de drie landen die de Cubanen zonder visum toelieten. Veel Cubanen -zeker 80 procent – gebruikten Suriname als transitostop, om verder te reizen naar het beloofde land Brazilië. Twintig procent besloot te blijven en naar schatting hebben we thans zeker 10.000 Cubanen in ons midden, die grotendeels illegaal hier vertoeven en een karige boterham verdienen om binnen onze grenzen te kunnen overleven en al is het ze niet toegestaan, hier te arbeiden. Waarom de mensen niet wordt toegestaan te werken, is maar een onbegrijpelijke regel, want eenieder moet in zijn dagelijks brood kunnen voorzien. Bouterse had geen probleem met de komst van deze mensen, gezien de goede relatie met het communistisch bestuurde eiland en zijn dictatuur onder leiding van de Castro’s en de huidige president  en stroman Canel. Maar de sociaaleconomische toestand op Cuba verslechtert met de dag en zaken als het ontbreken van elektriciteit, goed drinkwater, groot gebrek aan voeding, medicijnen en allerhande zeer noodzakelijke goederen heeft gemaakt, dat steeds meer Cubanen het eiland ontvluchten en richting. Nicaragua, Guyana en Suriname gaan. En naar ons land kon dat tot vorige maand augustus, zonder een vereist toeristenvisum. Maar daar is in het geniep, ineens een maatregel tegen genomen, die nu een inreisvisum voor Cubanen die richting Suriname willen reizen, vereist. Geen enkel ministerie van de regering Simons-Rusland, heeft hier gewag van gemaakt. Hetgeen impliceert, dat men wederom iets stiekem heeft doorgevoerd, dat vooral bij deze groep migranten, tot grote ongerustheid heeft geleid.  In Havana moet thans een visumaanvraag ingediend worden om richting Suriname te mogen reizen en die wordt naar wij vernemen, vaak genoeg botweg geweigerd, zonder te vertellen wat de beweegreden is geweest voor de afwijzing. Wij vernemen dat men daar zelfs met gezinshereniging geen rekening meer wenst te houden. Veel Cubanen die hier al enige tijd wonen en zelfs over een verblijfsvergunning beschikken, vragen zich in gemoede af, waarom zo kort na het aantreden van het huidige kabinet, men is overgegaan tot een zo onvriendelijke maatregel ten aanzien van het Cubaanse volk. Mensen die het uitermate zwaar hebben om momenteel op het eiland te overleven en naar een beter bestaan willen, en daarvoor bestond de opening richting Suriname. Men vraagt zich ook in gemoede af, waarom een dergelijke zware en onvriendelijke maatregel plotseling alleen voor Cubanen geldt. Venezolanen, Brazilianen, Colombianen, Dominicanen, Bolivianen, Salvadoreanen, Hondurezen, Guatemalteken enz., kunnen wél zonder visum richting Suriname reizen, en plotsklaps wordt zo een zware anti-regeling voor Cubanen getroffen. Een zeer teleurgestelde Cubaan schreef Keerpunt in een voorgaande editie al over zijn teleurstelling, die als een bom is ingeslagen bij hem en zijn landgenoten hier woonachtig, en op een noeste wijze werkzaam zijn. Guyana bijvoorbeeld, heeft een heel andere c.q. vriendelijkere benadering, als het om de Cubaanse migrant en in veel gevallen, asielzoekers gaat. Ook de Braziliaanse ambassadeur in ons land, zijne excellentie Felipe Santarosa, heeft deze week verklaard, dat Brazilianen, Venezolanen en Haïtianen niet worden gedeporteerd, wanneer ze Brazilië illegaal zijn binnengekomen. Ze worden niet opgejaagd en zelfs de gelegenheid geboden te werken, om in hun eigen onderhoud te kunnen voorzien. Waarom kan Suriname niet de Braziliaanse aanpak van de illegale migrant hanteren? Wij werken hier met een verouderde vreemdelingenwet en zijn er voortdurend op uit, de migrant het leven zuur te maken en zelfs af te persen. Hoeveel van deze mensen en dan niet slechts Cubanen, worden tijdens razzia’s van de vreemdelingenpolitie belaagd en soms afgeperst, om dan weer een stempeltje in het paspoort mogelijk te maken? In bepaalde gevallen wordt het paspoort zelfs afgepakt, wat een totaal onrechtmatige handeling inhoudt. We zijn vreemdelingen onvriendelijk, terwijl wij zelf een migrantenland zijn. Laten wij er rekening mee houden en denken, ‘hoe wij hier ook samen kwamen’ of liever gezegd, dwangmatig werden gebracht met de zweep en of via duistere beloften, die uiteindelijk slecht werden nagekomen. Moeten wij als migrantenland niet kijken, hoe we een echte smeltkroes worden, waar elk hardwerkend mens met goede bedoelingen een bijdrage kan komen leveren en dat wel allemaal, in het kader van een juiste en goed uitgedachte bevolkingspolitiek? Wat zeker niet goed is, is de huidige benadering om ineens en wel in strijd met de gepredikte openbaarheid van bestuur, snellius een visumregeling in te voeren voor Cubanen die een beter leven zoeken bij een broedervolk uit de regio. Cuba is dan wel géén CARICOM-lid en heeft dus niet dezelfde voordelen als de burgers uit die lidlanden, maar uit zuivere humaniteit, zouden we ons zeker anders moeten opstellen dan ineens wél en heel stiekem, een visumregeling door te voeren, zonder er maar iets over bekend te maken. Wij van Keerpunt hebben getracht een reactie te krijgen van het ministerie van Buitenlandse Zaken, maar een hooggeplaatste ambtenaar wenste niet in te gaan op vragen, die betrekking hebben op het Cubaanse migratievraagstuk en de zeer rap in het geniep doorgevoerde visumvereiste. Wij blijven erbij, Suriname heeft zeer snel een goed werkende bevolkingspolitiek nodig. En wat ook zeer dringend vereist is, is dat men een werkbare oplossing bedenkt, waarbij onze Latino broeders sneller, makkelijker en goedkoper aan een verblijfsvergunning kunnen komen, want velen leveren nu reeds een belangrijke bijdrage aan de economie. Als deze groep die haar hart verpand heeft aan Suriname, officieel deel kan worden van het arbeidsproces, dan kan ze ook een grotere bijdrage leveren aan de fiscus en niet slechts de BTW- bijdrage. Het kabinet Simons-Rusland  dient naar de mening van Keerpunt, hard te gaan werken aan de bevolkingspolitiek en een gedegen oplossing brengen voor het vraagstuk van de migranten, die steeds groter in aantal worden. Alvast lijkt het ons meer dan verstandig het fenomeen van werkvergunningen binnen de arbeidswet, te schrappen. Dat ding werkt vreselijk remmend en zeker niet in het voordeel van een snellere ontwikkeling van dit land.
The post OPENBAARHEID VAN BESTUUR EN HET GENIEP ..