LEIDERSCHAP SANTOKHI TER DISCUSSIE

door

Mahinder Jogi is nog nooit een open deur tegengekomen die hij niet wilde intrappen en spreekt dus – zoals gebruikelijk – uit wat iedereen weet, in de meest klare taal mogelijk: het leiderschap van Santokhi staat ‘ter discussie’ in de samenleving en in de partij. Zoals bekend heeft Santokhi het hoofd gebogen voor Gajadien als het om de DNA-fractie aankomt. Alle toeters, bellen en franjes hangen om de schouders van Gajadien. De ‘G4’ die in de periode 2009 – 2011 de naïeve en wat technocratische Justitie-minister van toen als stormram gebruikten om de poorten van de Olifant open te beuken en de macht van de mastodonten te breken, verloor gaandeweg grip op hun Frankensteincreatie.
Santokhi bleek een eigen willetje te hebben, althans een onstilbare honger naar macht te verschuilen onder de Sheriffhoed. Hij smeedde daarmee allianties in Georgetown, in Den Haag, in kringen van wetenschap en bij de redacties van nieuwsdiensten, die de straatvechters van G4 niet voor mogelijk hadden gehouden. Fris en onfris kapitaal stroomden de partijkas binnen en frisse en onfrisse patronage stroomden de staatskas uit toen Santokhi eenmaal de troon besteeg. Hij shopte uit de V7-etalage naar diegenen met de keiharde knikkers, voornamelijk een mopperende Brunswijk, bouwde zijn schavot en wierp de NPS en PL bij het oud vuil toen hij eenmaal in positie was.
Overigens geen onbekende schaakzet. Ook Simons en Rusland bekijken de ophaaldagen van grofvuil en meten de ABOP op. Dat voelt Brunswijk aan zijn wateren, vanwege de manier waarop er over de GBB-periode van Vorswijk verhandeld wordt en vanwege het open seizoen op zijn jongere broer en diens ‘beleid’ bij EBS.
Vanuit de wandelgangen is bekend dat Jogi zijn ambitie voor een ministerspost met veel gelegenheid tot patronage nooit heeft opgegeven en dat LVV of OW hem niet onwelgevallig klonken. Als wet van Meden en Perzen wilde Santokhi aanvankelijk een jong en divers regeerteam presenteren met de technische kwalificaties voor goed en enigszins wetenschappelijk, datagedreven bestuur. Op zijn beste dag begreep Jogi ook wel niet te voldoen aan het profiel, maar bij hem zal de stille hoop geleefd hebben dat bij de reshuffle roulette, het balletje eens op zijn nummer zou landen. Niet dus. De twee partijleiders waren echter in een patstelling intern. Jogi kon onder ieder stelsel op eigen kracht binnenkomen. Met hem afrekenen, zou Santokhi een belangrijk cohort aan traditionele districtskiezers kosten. Maar Jogi was niet populair genoeg en niet verteerbaar genoeg voor de intellectuelen en donoren, om een geloofwaardig argument als partijleider voor zichzelf te maken. Ondertussen wordt hij er niet jonger op en is zijn kans de geschiedenis in te gaan als meer dan een assembleelid met een redelijk gevoel voor humor en een talent om grondaanwas richting zichzelf en zijn familie aan te sturen, ieder jaar kleiner aan het worden.
De vergaande uitspraken die Jogi over Santokhi heeft gedaan, door hem qua naleving van het gegeven woord negatief te vergelijken met Lachmon en Sardjoe, zullen hem niet in dank afgenomen worden te Lelydorp. Hoewel Santokhi hem misschien niet in functies beloond of verheven heeft, heeft hij Jogi jarenlang de hand boven het hoofd gehouden en was hij meermaals in een positie de autoriteiten hun gang te laten gaan bij onderzoeken, die uiteindelijk in de doofpot beland zijn.
Tussen de regels door is te lezen dat Jogi zichzelf een ‘enkeling’ noemt, maar een breed gedeelde mening van veel VHP’ers onder woorden brengt. De fatwa die Santokhi zonder overleg uitsprak tegen onderhandelingen met de NDP over een regering waarin hij zelf niet als president zou terugkeren, was een soloactie. De voorzitter sprak voor zijn beurt. En hij deed dat op het meest kwetsbare en politiek gevoelige moment voor de VHP en voor de donateurs die hun vertrouwen in de partij gesteld hadden. Figuren die allemaal ervan overtuigd zijn dat het opengaan van de oliekraan drie tot vier herverkiezingen garandeert aan regeringsdeelnemers.
Bovendien gaan de uitspraken van Jogi verder: een aanmerkelijk deel van de VHP’ers beseft zelfs dat de VHP betere zaken bij de stembus had kunnen doen met een kandidaat die geen functies onder familie verdeeld had, die geen zoon toestond op de radio scheldkannonades te houden na diens deportatie uit de Verenigde Staten, en die geen reputatie opgebouwd had als deurmat van Brunswijk. Dat is wat Jogi bedoelt met de samenleving en de partij.
Beide olifanten hebben, als het om politieke samenwerking gaat, een olifantenhuid. Santokhi heeft niet minder zwaar gelobbyd om regeringsdeelname bij de NDP en de NPS dan Brunswijk, hij was gewoon minder te verdragen voor de NDP-achterban. Jogi deinst er geen seconde voor terug om Sardjoe, die hij met hand en tand bestreden intern heeft, aan te halen als een voorbeeld van hoe het wel moet, in zijn huidige schaakspel met Santokhi. Maar zo voorzichtig als afdeling Nederland de kritiek ook geformuleerd heeft en zo spaarzaam als Gajadien in zijn rechtstreekse geluiden ook geweest is, de recente partijactualiteiten zijn allesbehalve een motie van vertrouwen in de huidige voorzitter. Zijn leiderschap staat ter discussie en de discussie verloopt op dit moment niet bepaald in zijn voordeel.
The post LEIDERSCHAP SANTOKHI TER DISCUSSIE ..