Kennis, plezier en afscheid

door

BERLIJN VERRAST / Euritha Tjan A Way

Als senior journalist vind ik verdere ontwikkeling, bijscholing en wereldcontext belangrijk. Anders kun je de ‘verbazing en nieuwsgierigheid’ die nodig zijn voor vernieuwing kwijtraken. Toen een collega die verbonden is aan het Pulitzer Center mij dus wees op een zes maanden durende workshop van de Duitse Taz Panter Stiftung voor journalisten in de Amazone-regio, besloot ik mee te doen. Als sluitstuk is een week Berlijn gepland, en dat stelt niet teleur, want Deutschland hat mich überrascht – Duitsland heeft me verrast! In dit slotdeel (4) van Berlijn verrast neem ik afscheid van de groep die verbazingwekkend snel als familie is gaan aanvoelen.

“Guantanamera, wahida Guantanamera”, klinkt het luidkeels terwijl de groep al dansend naar de bar loopt waar het uiteindelijk afscheid volgt. Terwijl ik na het afscheid terug in het hotel mijn pijnlijke voeten masseer denk ik terug aan een week vol workshops, opdrachten, leermomenten en kennismaking met Berlijn. Vooral deze laatste dagen was er even tijd voor een citytour en een bezoek aan het parlement van Duitsland dat zetelt in Berlijn en dat een koepel heeft waar vandaan de hele stad te zien is: adembenemend mooi!

“Het is een leerrijke week geweest en we hebben ook met de actuele problemen van Berlijn kennis mogen maken”

We hebben intens genoten van deze dagen; mijn voeten wat minder want de normale wandeltijd is gemiddeld een half uur heen en weer een half uur terug. De wandeling door de stad duurde zelfs even twee uurtjes. Maar als ik mijn voeten in de avond in een badje van warm water deed waren ze de volgende ochtend weer zo goed als nieuw.

Ook het aantal en de kwaliteit van de workshops die we hebben gevolgd was goed. Mij absolute favoriet was deel twee van een eerdere workshop die over mentale gezondheid ging en verzorgd werd door Juliana Ruhfus van The Dart Center for Journalism and Trauma.

In het eerste deel in juli gaf ze handvatten hoe journalisten afstand kunnen scheppen tussen werk en privé. We zijn immers hele dagen bezig met nieuws, werk en prive, wat niet altijd goed uit elkaar te houden is. Ik weet nog dat toen ik in 2023 werkte aan het verhaal over de Moiwanaslachting en we het gebied ingingen, ik soms niet kon slapen.

Het tweede deel van de workshop ging over hoe journalisten mensen die een traumatische ervaring hebben doorgemaakt kunnen benaderen. Ik vind het altijd een van de moeilijkste opdrachten en ik ben dan vaker geneigd naar hulp te zoeken voor die persoon: libismafasi. Ruhfus adviseert daartegen. “Dat is niet je werk als journalist, anders ga je te veel betrokken raken bij een zaak en kan je je werk niet meer objectief doen.” Ik heb het ook zo geleerd. Maar die afstand bewaren is lang niet altijd even makkelijk.

Ook de training ‘Environmental discrimination and racism’ was een favoriet. De uitleg daarvan is dat een rampgebied waar rijke (witte) mensen wonen vaker meer aandacht en hulp krijgt dan een gebied waar dat niet zo is. Dat maakt dat de gevolgen van klimaatverandering door een groep meer ervaren wordt dan door een andere groep. Ik ken wel voorbeelden hiervan in Suriname….maar ook dat is geen makkelijk onderwerp. Ook de collega’s van andere landen in Latijns-Amerika herkennen dat, maar over de vraag “hoe breng je het dan” moeten we met zijn allen meer nadenken.

Het is een leerrijke week geweest en we hebben ook met de actuele problemen van Berlijn kennis mogen maken. Ik hou van relativeren en dan snap je snel dat geen enkel land perfect is. Maar journalisten kunnen het verschil wel uitmaken, zeker als ze daarin worden ondersteund door de civil society. En zeker als we in Latijns-Amerika bundelen en de wereld laten zien hoe groot de potentie van dat gebied is, als we onze problemen maar kunnen oplossen kan veel gebeuren. Ik wens ons in Suriname dit bewustzijn ook toe. Het was mij een eer.