Inkopen

door

MONSIEUR JEANETTE / Christio Wijnhard

Jaarlijks, wanneer de banken verkondigen dat ze miljoenen winst hebben gemaakt, stijgt mijn bloeddruk. Er is zoveel mis in het bankwezen. Gekke tarieven. Gekke regels. Ja, allemaal bedacht om veiligheidsaspecten, mi sabi. Ma w’e lul sma geest owktu yere! Eerlijk, als ik op een dag een hartaanval krijg, zal het in een bank zijn.

Afgelopen week mocht ik weer genieten van de ‘goede service’ van zo’n instelling. Twee uur lang! Twee uur lang nieren-vreten, lippen-bijten en tot tien tellen. Allemaal om te voorkomen dat ik niet in een of andere woede zou ontaarden. Anderen deden dat wel.

“Wat gaat u met het geld doen?”. Mijn ogen werden groot. “Waaat?!”, was mijn antwoord”

Zo was een jongeman aan het vloeken omdat hij naar school moest. Dat herkende ik. Waarom zijn de banken open tot twee of drie uur in de middag? Dus onder werktijd. Terwijl ze fysieke aanwezigheid van klanten vereisen. Het is dan zo slecht geregeld dat je eigenlijk een halve dag verlof moet nemen. En een mental health check-up!

Goed, ik heb een uur gewacht. Langer zelfs. Eerst buiten in de zon. Toen mocht ik binnen wachten. Fijn hoor. Ik realiseerde me dat meerdere banken, supermarkten en andere instanties nog steeds doen alsof we midden in de covid-pandemie zitten.

Die anderhalve meter afstand van iedereen was heerlijk. Maar dat we nog steeds die magere service krijgen is gewoon irritant. Maar hey, alles voor de winst, toch? Haal het vooral uit de gewone bevolking. De werkpaarden die ook op deze manier helpen de sierpaarden te versieren.

Dus na dat hele lange uur wachten, kreeg ik te horen dat ik mijn bankpas niet kon krijgen. Pas over een paar weken. Mijn ogen werden groot. Bijna vroeg ik om een opzegformulier. De bakra in mij wilde vloeken. Niet pampaneren. Gewoon ‘potverdommeeee!!!!’. Maar ik zag ook de ogen van de medewerker groter worden. Ze was verder vriendelijk. Het op haar afreageren, zou niets uithalen behalve mijn schuldgevoel aanwakkeren.

Ik zag hoe ik mezelf weer onderwierp aan een weekend vol zelfanalyse. Daar had ik geen zin in. Dus vroeg ik vriendelijk, denk ik, of ik nog wel geld zou kunnen opnemen. Dat kon. Wederom een theoretisch goed systeem. Wederom de menselijke factor die het deed wankelen.

Mijn tijd in de bank werd verder verlengd. De baliemedewerkers hadden niemand voor zich. Rustig deden ze wat administratief werk. Rustig stonden ze op om iets in een andere ruimte te doen. Rustig liep ik weer naar de ene dame om rustig te vragen hoe lang ik nog moest wachten. Mijn werkgever had me maar een uurtje gegeven.

De klantenservicemedewerkster belde vanuit haar werkplek naar de baliemedewerker. Ik denk dat ze echt haar best deed om goede service te verlenen. Haar collega’s hadden mij waarschijnlijk al gezien. Nou ja, het stoom dat uit mijn oren kwam. Rustig stonden ze weer op.

Toen ik eindelijk aan de beurt was, waren we twee uur verder. Ik kreeg een arrogante medewerker voor me. “Vrek, yere!”, dacht ik. De beleefdheidsvormen waren voor ons beiden vervaagd. Zij was op haar werkplek. Ik niet.

Zonder verder oogcontact te maken, handelde ze mijn transactie af. “Hier tekenen.”, zei ze. Daarna keek ze me aan: “Wat gaat u met het geld doen?”. Mijn ogen werden groot. “Waaat?!”, was mijn antwoord. “Inkopen of huur betalen?”, ging ze ongestoord verder. Ik keek haar vol ontzetting aan. “Inkopen?”, vroeg ze weer. Er kwamen geen woorden uit mijn mond. In mijn hoofd was het een ander verhaal. Met horror in mijn ogen zei ik “Ja, inkopen.” Dat was de eerste keer dat de vriendelijke bankmedewerker begon te lachen. “U bent klaar. U mag gaan.”

Me nog steeds afvragend welke rotzooi ik nou net had meegemaakt, draaide ik me om en liep de deur uit. Wanneer deze bank weer vertelt hoeveel winst ze heeft gemaakt weet ik tenminste hoe ze dat voor elkaar heeft gekregen. Bezuinigen op het inkopen van service en alles wat gemak voor de klant faciliteert.

christiowijnhard@gmail.com