In de wachtkamer

door

KEVINS KIJK / Kevin Headley

De eerste keer dat de tandarts mij echt angst inboezemde, was toen ik te horen kreeg dat ik een gaatje had dat moest worden gevuld. Dat was nadat ik, na jaren, weer eens voor controle was gegaan. Ik moest terugkomen om een vulling te krijgen.

In de wachtkamer, bij dat bezoek, voelde ik hoe mijn hart in mijn borstkas tekeerging. Ik probeerde een magazine dat daar lag te lezen, maar bladerde er alleen doorheen zonder de teksten echt tot mij te nemen. Ik herinnerde mezelf eraan dat het ongemak tijdelijk was en dat het beter is om het probleem nu aan te pakken dan later met grotere pijn te zitten.

“De beste oplossing is om problemen onder ogen te zien: hulp zoeken, erover praten en het uiteindelijk oplossen”

Het vullen leek uren te duren. Het geluid van de boor bleef maar doorgaan en aan het einde deed mijn kaak pijn. Ik had dagen daarna nog een vreemde nasmaak – letterlijk – in mijn mond. Vanaf dat moment had ik plotseling geen zin meer in de tandarts.

Daarvóór had ik eigenlijk nooit moeite met tandartsbezoek. Waar anderen angstig waren om in de stoel plaats te nemen, liep ik er zonder aarzeling naartoe. Het vervelendste vond ik het verwijderen van tandsteen, maar dat nam ik voor lief, want daarna voelde mijn gebit tenminste schoon aan.

Op de lagere school en de mulo ging ik regelmatig voor controle bij stichting Jeugdtandverzorging. Meestal hoefde er niets bijzonders te gebeuren: schoonmaken, een fluoridelaagje en … klaar. Maar na de middelbare school ging ik steeds minder vaak en op een gegeven moment bijna niet meer.

Ik vond het apart dat vrienden een bezoek aan de tandarts zo lang mogelijk uitstelden, ondanks hevige kiespijn. Pas toen ze het echt niet meer konden uithouden, gingen ze. Na de behandeling, het vullen of soms het trekken van de kies, klaagden ze dat het ontzettend veel pijn deed. Zelf had ik zulke ervaringen niet, tot ik na jaren weer naar de tandarts ging en die mij meteen het slechte nieuws vertelde.

Zo gaat het vaak ook met andere problemen in het leven. Als we ze niet aanpakken, hopen we dat ze vanzelf verdwijnen. We stoppen ze weg, maar daardoor kunnen ze juist erger worden. De beste oplossing is om ze onder ogen te zien: hulp zoeken, erover praten en het uiteindelijk oplossen.

We vermijden niet alleen de tandarts, maar ook moeilijke gesprekken, pijnlijke herinneringen of beslissingen die we eigenlijk al lang hadden moeten nemen. Totdat het pijn begint te doen … en dan kunnen we er niet meer omheen.

Angst gaat ook niet zomaar weg. Het zit in de wachtkamer, net zoals angst in de wachtkamer van de tandarts. Daarom helpt het om met familie, vrienden of vertrouwelingen te praten over angst. Op die manier wordt het minder iets waar je alleen mee worstelt en krijg je meer controle over je keuzes.

Dus plan ik mijn tandartsbezoeken weer regelmatig in. Ik poets en flos mijn tanden ook trouw – oké, zo goed als ik kan. De angst is er nog steeds dat ze een nieuw gaatje ontdekken en willen vullen. Maar het weerhoudt me er niet van te gaan, want juist géén bezoek kan het probleem verergeren.

headleydwt@gmail.com