Huilbaby-in-chief

door

SERIEUS!? / Ivan Cairo

Politiek Suriname lijkt steeds meer op een kleuterklas. In 2020 mocht de VHP de blokken verdelen: twintig zetels in de hand, grote glimlach en de NDP werd ruw de zandbak uitgeschopt. Niemand hoorde toen Chan Santokhi jammeren over ‘uitsluiting.’ Integendeel, het was feest in de tent.

Fastforward naar 2025. De rollen zijn omgedraaid: de NDP wint met achttien parlementszetels, de VHP hijgt er vlak achteraan met zeventien. Maar wie mag nu in de oppositiebankjes plaatsnemen? Juist, meneer Santokhi.

“Een volwassen oppositieleider accepteert zijn verlies, scherpt zijn ideeën en gaat de strijd weer aan. Een politieke kleuter stampt met de voetjes en roept dat de rest oneerlijk speelt”

En opeens, alsof hij een openbaring heeft gehad, spreekt hij over ‘uitsluiting.’ Sterker nog: over etnische uitsluiting. Alsof de nieuwe coalitie een geheim plan heeft om hele bevolkingsgroepen het land uit te zetten.

Maar welke groep precies, vertelt Chan wijselijk niet. Zeg het hardop. Want in die coalitie zitten creolen, Hindostanen, Javanen, marrons, Chinezen, dogla – de hele Surinaamse regenboog. Dus welke etnische zuiveringsoperatie wordt hier uitgevoerd? Of is het gewoon dat u uw zetel in de regering mist en dat ‘etnisch’ toevallig lekker dramatisch klinkt op een podium? Dat is geen politiek, dat is spelen met vuur.

Santokhi huilde zondag krokodillentranen bij de kranslegging voor ‘Papa Lach’, alsof hij zelf een martelaar van de democratie is geworden. De ironie druipt er van af. In 2020 was het kennelijk wél de wil van het volk dat de VHP regeerde zonder de NDP. Punt. Niemand die u toen tot samenwerking dwong.

Maar nu? Nu zou het zogenaamd wél de wil van het volk zijn dat VHP en NDP in een ‘eenheidscoalitie’ kruipen. Wat is het verschil? Simpel: u zit deze keer niet aan de knoppen. En plotseling is het hele land slachtoffer van ‘uitsluiting’. Dat heet geen visie, dat heet: koekje van eigen deeg niet kunnen slikken.

Wat Suriname níet nodig heeft, zijn politieke cry baby’s die hun verlies verpakken in gevaarlijke retoriek. Het land heeft genoeg problemen: economie, klimaatuitdagingen, criminaliteit, werkgelegenheid, corruptiebestrijding.

Geen enkele Surinamer ligt wakker van het gekrenkte ego van Chan. Lachmon predikte eenheid, ja, waarachtige eenheid. Maar eenheid komt niet uit krokodillentranen en spookverhalen over etniciteit zoals zondag op het Onafhankelijkheidsplein.

De rol van oppositie is geen schande, het is een kans. Lik je wonden, recht je rug en werk aan ideeën die wél aanslaan bij de kiezer. Stop met doen alsof het land in brand staat omdat jij de lucifers niet meer mag vasthouden. Een volwassen oppositieleider accepteert zijn verlies, scherpt zijn ideeën en gaat de strijd weer aan. Een politieke kleuter stampt met de voetjes en roept dat de rest oneerlijk speelt. Het is aan Santokhi om te kiezen in welk rijtje hij wil staan.

Jagernath Lachmon draaide zich zondag waarschijnlijk driemaal om in zijn graf. Want de man die zijn erfenis zou moeten bewaken, misbruikt zijn naam nu als excuus om electoraal falen te verpakken als onrecht.

Want laten we eerlijk zijn: democratie betekent soms winnen, soms verliezen. En wie niet tegen een politiek pak slaag kan, moet misschien gewoon thuisblijven. Democratie is geen huilkoor, meneer Santokhi. Niemand zit te wachten op een oud-president, een voormalig commander-in-chief, die zich voordoet als huilbaby-in-chief.-.

ivancairo@yahoo.com