Honderd dagen regering-Geerlings-Simons: Veel van hetzelfde, maar toch ook weer niet

door

Bij het aantreden van Jennifer Geerlings-Simons als president van Suriname beloofde zij met haar ‘Wi o kenki a systeem’ een drastisch ander beleid te zullen voeren. Maar na honderd dagen in het zadel heeft haar coalitie vooral veel streken van de vorige regering voortgezet. Er wordt verandering in het vooruitzicht gesteld met mooie woorden verpakt in nieuw papier. Die verandering is er wel enigszins, maar dat is vooralsnog alleen aan Geerlings-Simons te danken.

Tekst Armand Snijders

Beeld kabinet-Simons/Rusland

Vraag een Surinamer op straat wat hij van de nieuwe regering vindt en je krijgt de meest uiteenlopende antwoorden. Dat antwoord hangt mede af van op wie men op 25 mei heeft gestemd en of de gekozen partij in het machtscentrum terecht is gekomen. Dat zijn de meeste partijen die zetels in het parlement hebben gehaald en die mede de coalitie vormen. Alleen de VHP van toenmalig president en partijvoorzitter Chanrikapersad Santokhi viel buiten de boot en mag de komende vijf jaar vanuit de oppositiebanken toekijken hoe de nieuwe club het doet.

“De president is tof. Ze weet wat ze wil en straalt vertrouwen uit. En dat heeft het volk nodig”Kenneth

Het is opvallend dat zelfs sommige VHP-stemmers van toen ruim drie maanden later niet echt pessimistisch zijn over de verrichtingen van Geerlings-Simons. Let wel, dan hebben ze het puur over haar en een beetje haar regering.

Over het nieuwe parlement zijn de meningen sterk verdeeld en minder positief. “De meest assembleeleden hebben geen niveau, vooral van Abop niet”, vindt NDP-stemmer Kenneth (55). “Ik heb een paar debatten gevolgd, maar ben daar niet blij van geworden. Het is een hoop inhoudsloos geschreeuw, zowel van de kant van de oppositie als de coalitie.”

Maar over de regering is hij wel vol lof. “De president is tof”, zegt hij met een glinstering in zijn ogen. “Ze weet wat ze wil en straalt vertrouwen uit. En dat heeft het volk nodig. ” 

Dat vertrouwen wekt ze ook bij de 34-jarige moeder Gerda. “Deze regering heeft ervoor gezorgd dat de achterstallige bedragen van de kinderbijslag zijn uitbetaald”, klinkt ze opgewekt. “Ook ik heb het uiteindelijk gehad na drie jaar te hebben gewacht. In die drie jaar hoorden we alleen maar smoesjes van Sociale Zaken, terwijl ook president Santokhi ouders vreselijk heeft laten zitten.”

Een beetje selectiever

Toch heeft ze op 25 mei op de VHP gestemd. “Santokhi heeft ons vreselijk teleurgesteld, maar de NDP vertrouw ik helemáál niet. Dus we moesten hopen dat de VHP het nu wel beter zou doen. Maar ja, deze partij heeft het niet gered en dat moeten we accepteren. Positief is dat Geerlings-Simons president is geworden en mij verrast. Zij laat echt zien dat het anders moet.”

Dat bepaalde zaken vlot zijn getrokken, is inderdaad een pluspunt. Tegelijkertijd moet worden geconstateerd dat heel veel hetzelfde is gebleven. Zo zijn heel wat mensen in bepaalde functies benoemd omdat ze dicht bij het vuur zitten en niet vanwege hun uitzonderlijke kwaliteiten.

Menig ministerpost of andere topfunctie wordt nu bijvoorbeeld bezet door discutabele figuren; dat geldt overigens niet alleen voor NDP-departementen, maar ook voor ministeries of lanti-bedrijven die door andere partijen worden beheerd. Daarnaast zijn andere deskundigen ‘weggezuiverd’ omdat ze niet de juiste politieke kleur hadden. Geerlings-Simons had wat dat betreft wel een beetje selectiever mogen zijn.

Het beschuldigende vingertje

Maar aan de andere kant begrijpt iedereen dat ze haar beloofde ‘Wi o kenki a systeem’ niet in één keer zonder slag of stoot en zonder het nodige verzet vanuit de NDP en partners kan doorvoeren. Vooral aan de vriendjespolitiek zijn de verschillende partijen van oudsher gewend, dat kost tijd om dat te doorbreken.

Het is in ieder geval een verademing om een president te hebben die niet constant terugkijkt en de schuld van alle problemen bij haar voorganger legt, zoals Santokhi wel deed. Nu had hij ook wel deels gelijk daarin, maar het begon de samenleving op een gegeven moment enorm te irriteren dat hij vijf jaar lang met het beschuldigende vingertje naar zijn voorganger Desi Bouterse en diens regering wees. Vaak was dat ook om zijn eigen falen te verhullen.

Wind uit de zeilen

Dat Geerlings-Simons dat nadrukkelijk niet doet en de vele missers die de regering-Santokhi aaneen heeft geregen hooguit zakelijk vermeldt of bespreekt, pleit voor haar. Ook in haar recente jaarrede hield ze het degelijk zonder uit te halen naar haar voorganger. Terwijl dat makkelijk had gekund, bijvoorbeeld over de 380 (grotendeels betaalde) commissies die hij in het leven had geroepen, terwijl werd gedacht dat het er 120 waren. Of de onverantwoorde ‘royalty’s voor iedereen’ (RVI’s), die Santokhi aan iedereen had beloofd als voorschot op de olie-inkomsten, die ze op een beschaafde manier on hold heeft gezet.

Tegelijkertijd beseft ze ook dat de oppositie (de VHP van diezelfde Santokhi) haar de wind uit de zeilen neemt om terug te slaan. Want haar partij is zeer nadrukkelijk medeverantwoordelijk voor de puinhoop waar het land tussen 2020 en 2025 in verkeerde en nu nog voor een deel zit; Bouterse heeft bij zijn aftreden een financiële chaos achtergelaten, wat nooit door ook maar iemand van de NDP is toegegeven, ook door Geerlings-Simons niet.

Boetekleed

Het zou haar hebben gesierd als ze op enig moment vóór de verkiezingen namens haar partij het boetekleed had aangetrokken en daaraan had toegevoegd dat ze van díe fouten heeft geleerd en het allemaal anders zou doen. Dan zou ze ook vast meer kiezers over de streep hebben getrokken om op haar of de paarse partij te stemmen. Nu was het voor veel kiezers maar afwachten of de ‘Wi o kenki a systeem’-boodschap gemeend was of slechts een loze verkiezingskreet.

Voorlopig krijgt ze na honderd dagen nog het voordeel van de twijfel van veel Surinamers. Ze heeft zeker geen perfecte start achter de rug; daarvoor zijn er nog teveel hobbels die ze is tegengekomen. Er kunnen vraagtekens worden gezet bij het benoemingenbeleid van haar regeringen en hoe ze bepaalde zaken aanpakt, zoals bij de SLM en andere staats-NV’s, maar over het algemeen is ze wel duidelijk in wat ze wil. Of ze daarin de juiste beslissingen neemt, kan na honderd dagen nog geen oordeel over worden geveld.

“Santokhi heeft ons vreselijk teleurgesteld, maar de NDP vertrouw ik helemáál niet”Gerda

Licht nog heel ver weg

Eerder deze maand vroeg weduwe Ingrid Bouterse-Waldring op de tachtigste geboortedag van haar man in het DDB Informatiecentrum, de president te steunen. “Ik weet dat zaken niet zo snel gaan als we willen, maar geef de president tijd, ze zit er pas”, aldus het assembleelid. Vooralsnog lijkt Geerlings-Simons die tijd te krijgen. Nu moet ze deze nog naar tevredenheid van het volk gaan invullen.

Kritiek – zowel terechte als ongefundeerde – zal ze op haar pad blijven krijgen, dat is inherent aan het presidentschap. Het is in ieder geval een enorme opluchting dat we nu zijn verlost van door Santokhi veel gebezigde termen als ‘prudent beleid’, ‘goed bestuur’, ‘transparantie’ en andere holle frasen. En ook belooft Geerlings-Simons niet doorlopend het licht aan het einde van de tunnel dat voor iedereen voor het grijpen ligt. Want dat licht is nog heel ver weg.