Hitte

door

KEVINS KIJK / Kevin Headley

Vroeger, na school rond één uur, haalden we het in ons hoofd om nog een potje basketbal te spelen. Meestal een uurtje op het betonnen veld van het sportcentrum Plein van 12 mei. De focus lag op winnen. Niet op de hitte die we voelden – die namen we voor lief. Ik kwam daarna helemaal doordrenkt van zweet thuis.

Nu moet ik er niet aan denken om tussen elf uur ’s ochtends en vier uur ’s middags ergens te zitten zonder airco. Het is volgens de weersinformatie werkelijk warmer geworden, maar de hitte voelt ook anders aan dan in mijn schoolperiode. Soms ‘zie’ je de warmte van de daken afkomen en af en toe ruik ik barbecue, hoewel ik niemand zie grillen. Airco is geen luxe meer, maar een must.

“Nostalgie is een valkuil: we maken het beeld in ons hoofd mooier dan het echt was”

De drukte op straat maakt het verdragen van de hitte ook zwaarder als je van de ene naar de andere plek moet. Bijna overal zijn er files en opstoppingen. En als je auto geen airco heeft, lijkt het alsof je wordt geroosterd in de hitte. Dan is het fantaseren over zitten in koud kreekwater buiten de stad of in een hangmat onder een boom liggen.

Oktober vind ik altijd een vreemde maand: de grote vakantie is net voorbij, de scholen zijn weer begonnen en je moet wennen aan de ochtendspits, de middagdrukte en het terugkeren naar je werkruimte. En dat alles in de hitte.

Toch vind ik de warmte ook interessant. De hitte prikkelt mijn zintuigen; de geur van asfalt, het zinderende licht en de manier waarop schaduw een toevlucht biedt, brengen een vreemde kalmte.

Soms lijkt het alsof de stad zwaar ademt, terwijl mensen zich haasten, ieder op zijn eigen manier. Het is ook alsof in de hitte alles langzamer gaat en details meer opvallen: een briesje langs je gezicht, het gelach van kinderen in een speeltuin.

De hitte geeft me ruimte om te denken en te voelen. Terwijl ik dit ervaar, dringt ook de gedachte aan vroeger tot me door: nostalgie laat het verleden vaak mooier lijken dan het was. Nostalgie doet dat: zaken uit het verleden lijken vaak beter, alsof ze anders waren.

Misschien was de hitte toen ook heftig; sommige dagen speelden we korter of helemaal niet, omdat het te warm was. Ik heb ook het idee dat er meer bomen waren om de hitte te breken. Maar in gedachten lijkt het verleden toch beter, omdat we bepaalde details vergeten of verbergen. Nostalgie is een valkuil: we maken het beeld in ons hoofd mooier dan het echt was.

De hitte ben ik juist gaan waarderen. Ik heb een paar keer de kou in Nederland meegemaakt en de gedachte aan de Surinaamse warmte bood mij comfort. Nu ervaar ik de hitte als een zegen, al brandt soms mijn huid. Maar dat ik het mag ervaren, is zeker niet iedereen gegund.

Zou ik nog een potje basketbal spelen in deze hitte? Nee. Ik laat het bij de fijne herinneringen. Wat ik nu wel doe, is genoeg drinken en stilstaan bij de bijzondere aanwezigheid van de zon, die ons leven warmte geeft.

headleydwt@gmail.com