Gymnastrade

door

GANGA / Sharda Ganga

Ik heb lang nagedacht of ik nog woorden vuil moest maken aan het evenement op het Onafhankelijkheidsplein afgelopen zondag. Tijdens de gymnastrade was weer een spektakel, hoewel ik me bij elke herhaling (dit was de vierde keer op het Plein) afvraag of het niet tijd zou zijn voor wat meer variatie. Nou, ik heb het geweten. Die variatie is er gekomen. Helaas.

Ik viel in de show toen die al over de helft was, omdat iemand zich op social media afvroeg waarom de oude vlag van Suriname van stal was gehaald. Oh, schreef ik in mijn zalig onwetend optimisme, waarschijnlijk gaat men een transitie doen van de oude naar de nieuwe vlag, en dat vond ik best een mooi idee. We moeten elke gelegenheid aangrijpen om onze jeugd de geschiedenis van dit land in te stampen, zodat ze begrijpen dat wij het product zijn van onze geschiedenis en dat wij het onze voorouders verschuldigd zijn om een goed leven op te bouwen, want het is hun zweet, hun onvrijheid, hun pijn die dit land hebben gemaakt.

“Mijn kritiek is dat er op totaal respectloze wijze is omgegaan met onze geschiedenis”

De conferenciers hadden andere ideeën

Het begon nog redelijk goed met de Inheemsen, de oorspronkelijke bewoners, zeiden ze nog netjes. Maar meteen daarna ging het bergafwaarts, in razende vaart. Onder begeleiding van gezellige hoempapamuziek en op de tekst ‘wij zijn de boertjes van het platteland’, kregen we te horen dat Columbus Amerika heeft ontdekt, en dat ‘den moksi nanga den Ingi kon mek’ buru’, van je helaholahelahola. En toen kwamen ‘ze’ vanuit Afrika richting Suriname, van je ‘hiepiepiep!”. Toen men vervolgens vroeg aan de jongeren op het plein om de gloeilampen te gaan indraaien (want ja, daar kwam de hindostaanse muziek), kon ik alleen nog schudden met mijn hoofd.

Bij de samenvatting van dit verhaal over de oude vlag, werd het nog weer een tandje erger, want toen werd die moksi moksi van de eerste witte kolonisatoren nog even haarfijn uitgelegd dat na die Inheemsen: “die boeren kwamen, dan kreeg je dogla dogla, want ze hebben het gezellig en leuk hier dus ze zijn gaan mixen.”

Dat we bij vijftig jaar Onafhankelijkheid nog steeds mensen hebben in dit land die denken dat Columbus Amerika heeft ontdekt, en dat men bij zo een gelegenheid denkt leuk en vlot te zijn door de uitroeiing, het tot eigendom maken van de Inheemsen en de systematische verkrachtingen als een soort gezellig feestje te presenteren: mijn hoofd ontplofte bijna. Dat de hele transatlantische slavenhandel en de slavernij werden gepresenteerd als een soort vrijwillige cruisevakantie en niets werd gezegd over de onvrijheid van die overtocht, die ontmenselijking, hoe kan ik doen alsof ik het niet heb gehoord? Dat er op geen enkel moment tijdens de uitleg blijk is gegeven van enig historisch besef, terwijl daar 7500 leerlingen luisteren: mijn hart doet nog steeds pijn.

Uit kringen die het zouden kunnen weten kreeg ik te horen dat het script door anderen is geschreven. Men heeft slechts gelezen wat er stond. Ik vind dat geen argument welke ze ontslaat van de verantwoordelijkheid van de missers. Welke tekst je ook onder je neus krijgt, je gaat toch niet willens en wetens onzin en leugen verkondigen? Dat heeft te maken met persoonlijke integriteit.

Mijn kritiek heeft niets met smaak te maken- de stijl van de conferenciers was niet de stijl die ik zou hebben gekozen voor dit evenement, maar dat moet de organisatie zelf weten. Mijn kritiek is dat er op totaal respectloze wijze is omgegaan met onze geschiedenis. En dat getuigt niet van respect voor onze voorouders, noch voor de jongeren en kinderen die op school wel anders hebben geleerd.

Het was mooi om te zien, alle lof voor de kinderen, en zeker ook voor de begeleiders en choreografen- het was strak, het was indrukwekkend om te zien. Het was echter alsof alle energie is gaan zitten in de vorm en pas 10 minuten vóór het optreden iemand bedacht dat er ook nog een verhaal moest komen. Vorm boven inhoud: zullen we dat bij 50 jaar Srefidensi voor altijd achter ons laten? Zullen we ophouden zo snel tevreden te zijn, en alles met de mantel der liefde bedekken?

Het ergste vond ik dat ik heb getwijfeld of ik dit moest opschrijven, wetend dat ik beschuldigd zal worden van azijnpissen. Maar ik heb het toch geschreven. Omdat bij de 50ste verjaardag van mijn land ik hoop dat wij wat meer moed leren opbrengen en elkaar kunnen aanspreken op wat niet goed is. Alleen dan geven we blijk van de volwassenheid die een vijftigjarige past.

gangadwt@gmail.com