Glenn Leckie (1950-2025) – Een leven van liefde, toewijding en beweging

door

Op de laatste avond van zijn leven, in Old Garage, danste Glenn Leckie nog één keer. Niet met zijn vrouw, met wie hij jarenlang de dansvloer deelde, maar met de vriendin van zijn zoon Jason. “Ze zei later tegen me: ‘Jason, hij straalde. Je zag het in zijn gezicht, in de manier waarop hij bewoog – dat was zijn blije dans’.” Na de dans zei Leckie zachtjes tegen zijn zoon: ‘Jason, ik moet even uitrusten, ik ben moe’. Ze gingen samen naar de bar, bestelden een drankje, hieven hun glas … en toen ging hij. In één keer. “De mooiste manier om te gaan”, zegt de zoon, zwaar geëmotioneerd, maar dankbaar voor een ‘uitmuntende vader’, tegen de Ware Tijd.

Tekst Sharon Singh

Beeld familie Leckie

Glenn Leckie werd 74 jaar. In februari zou hij 75 worden. Zijn leven was doordrenkt van liefde voor zijn vrouw Nesta, zijn kinderen Jason en Vanessa, zijn gemeenschap en zijn land. Vanaf hun zeventiende waren Glenn en Nesta onafscheidelijk. Ze ontmoetten elkaar bij het badmintonspelen. Op een dag zei Nesta: “Ik ga volgende week niet naar badmintonles” en hij antwoordde: “Dan kom ik ook niet”. Toen wist ze genoeg.

“Glenn gaf nooit op. Zelfs in de moeilijke jaren van de revolutie, toen er geen middelen waren, bleef hij doorgaan. Daar kunnen velen een voorbeeld aan nemen”Monique Essed-Fernandes

Een jaar nadat Nesta naar Nederland vertrok om te studeren, volgde Glenn haar. Samen studeerden ze zeven jaar en na de onafhankelijkheidsverklaring van Suriname keerden ze terug, nadat ze persoonlijk hun Nederlandse paspoort hadden ingeleverd. “Dat was hun missie”, vertelt Jason. “Mijn vader heeft daar nooit spijt van gehad. Zijn hart was hier.”

Zo snel als mogelijk vroeg hij in Nederland bij het Surinaamse consulaat het Surinaamse paspoort aan. Terwijl duizenden vertrokken, kwam hij terug. “Hij wilde iets opbouwen. Hij geloofde in dit land, in mensen, in altijd blijven proberen.”

Salsa

De liefde voor dans kwam pas later in hun leven. Toen de kinderen uit huis waren, bleven de ouders achter met een leeg nest. Dit leidde ertoe dat hun moeder salsalessen ging volgen. Ze nam Glenn mee. Hij was eerst sceptisch, maar na één les was hij verkocht. Dansen werd de familie eigen. Hij had geen favoriet salsanummer, want hij hield van alles. “Hij vroeg me altijd: ‘wat zijn de nieuwe nummers, Jason?’”

Toen Jason, die intussen in Nederland studeerde, daar zijn dansschool Just Jason Dance Company begon, was Glenn op afstand – vanuit Suriname – bij elke stap betrokken. “Elke stap die ik zette, zette hij een stap met me mee.”

Bij de opening waren zijn ouders aanwezig, maar door gezondheidsproblemen kon zijn moeder niet meer dansen. Daardoor danste haar man ook nauwelijks meer. “De laatste keer was in Old Garage. Mensen die hem toen na lange tijd weer zagen, vroegen waar hij al die tijd was gebleven. Dat zij hem niet meer zagen, komt omdat hij ervoor koos thuis te zijn bij mijn moeder. Dat was typisch mijn vader.”

(lees verder onder de )

Op de dansvloer leefde Glenn Leckie zich als geen andere uit. Na zijn eerste salsales was hij voor de rest van zijn leven verkocht.

Meer dan familieman

Glenn was meer dan een familieman en danser. Hij was een denker, verbinder en bovenal een humanist. Als directeur van Stichting Lobi, gedurende dertig jaar, gaf hij vorm aan een organisatie die pionierde in gezinsplanning, jongerenvoorlichting en HIV/aids-begeleiding. Onder zijn leiding groeide Lobi uit tot een regionale en internationale speler, met lidmaatschappen bij de Caribbean Family Planning Association en de International Planned Parenthood Federation.

De organisatie won meerdere internationale awards. Maar de award die hem het meest raakte en die hij een ereplaats in huis gaf, was die hij van zijn zoon op zijn verjaardag kreeg met de tekst: ‘Al 50 jaar het beste voorbeeld van een familieman’. Glenn studeerde psychologie en behaalde zijn master in 2016, in Groningen, Nederland.

(lees verder onder de )

Het gezin Leckie: Glenn, Nesta, schoondochter Melissa en zoon Jason.

Pionier

Rijkdom liet hij misschien niet na, maar wel een voorbeeld: balans in leven, ernst en lichtheid. “Als ik had gezegd: ‘pa, ik heb al je spaargeld nodig, dan had hij het zonder twijfel gegeven’. Toen ik terugkwam voor workshops zei ik: ‘ik huur iets in de buurt’. Hij zei: ‘ik betaal het’. Toen ik weigerde, vroeg hij: ‘mag ik alsjeblieft je vader zijn?’”

Jason herinnert zich een filmpje met zijn vader die, goed boven de honderd kilo, vol overgave ballet danste. “Iedereen lachte en hij lachte het hardst. Dat was wie hij was.”

De bestuursvoorzitter bij Stichting Lobi, Monique Essed-Fernandes, noemt Glenn Leckie een stille, maar krachtige leider in gesprek met de Ware Tijd. “Onder zijn leiding won Lobi veel awards. Hij gaf jongeren een stem, pionierde met HIV/aids-begeleiding en zorgde ervoor dat onze zorg deel werd van het nationale gezondheidspakket. Glenn gaf nooit op. Zelfs in de moeilijke jaren van de revolutie, toen er geen middelen waren, bleef hij doorgaan. Daar kunnen velen een voorbeeld aan nemen. Zijn visie en inzet maakten Lobi toegankelijk.”

(lees verder onder de )

Aan stichting Lobi heeft Glenn Leckie zeker drie decennia zijn krachten gegeven.

Nalatenschap leeft voort

Tijdens de elfde editie van Salsuri, het grootste salsa-evenement van Suriname zou Jason workshops geven samen met zijn danspartner Melissa. Hij was ook geboekt als dj en kwam een week eerder naar Suriname om bij zijn ouders te zijn. “Op woensdag kwamen ze me verrassen”, vertelt organisator Mequillio Pang Atjok aan de Ware Tijd. “Ik wist niet dat Jason al in Suriname was. Ineens zag ik hem met Glenn en Melissa aankomen. Het was een warm weerzien. Glenn kwam naar me toe. We spraken elkaar niet vaak, maar als we elkaar zagen, was het altijd fijn.”

Pang Atjok vertelt ook dat zijn vriend vanaf het begin bij Salsuri was betrokken, mooie stukken schreef over het concept en van de unieke sfeer en de afgedraaide muziek. “Hij miste bijna geen editie. Alleen bij de laatste kon zijn vrouw er niet meer bij zijn.”

Met Jason vorig jaar op het podium zien staan bij Salsuri, ging een droom van Glenn in vervulling. “Op de dansvloer was hij onvermoeibaar. Hij miste geen nummer en bracht altijd plezier. Het verlies raakt me diep. Met sommige mensen heb je gewoon een diepere band en zo een band had ik met Glenn.“

“Op de dansvloer was hij onvermoeibaar. Hij miste geen nummer en bracht altijd plezier”Mequillio Pang Atjok

Glenn Leckie leefde zoals hij danste: in het moment, vol overgave, met een open hart. Zijn nalatenschap leeft voort, in zijn familie, Stichting Lobi, Just Jason Dance Company en in iedereen die hem ontmoette.

Leckie wordt donderdag gecremeerd in het Hennep Crematorium aan de dokter Sophie Redmonstraat.