FILMEN In plaats van HULP VERLENEN

door

Heel Suriname heeft de beelden gezien van de man die afgelopen vrijdag werd neergeschoten bij een drive-by shooting aan de Emielaan. Op verschillende filmpjes is te zien hoe hij zwaargewond op de grond ligt, achter zijn voertuig. Een vrouw stond erbij en filmde. In plaats van te helpen, hield ze haar telefoon omhoog. Binnen enkele minuten circuleerden de beelden massaal op sociale media en via WhatsApp, alsof het ging om een scène uit een film, niet om een mens in nood.
Waar is ons gevoel voor medemenselijkheid gebleven? Waar is het respect voor de familie die op dat moment al in shock verkeerde? Filmen terwijl iemand vecht voor zijn leven is niet alleen ongepast, het is medeplichtig aan het lijden van het slachtoffer. Elke seconde telt in een noodsituatie. In plaats van 115 te bellen of eerste hulp te verlenen, wordt er gefilmd. Het leed van een ander wordt omgezet in virale content, gedeeld zonder nadenken, zonder geweten.
Het dieptepunt is wanneer men tijdens het filmen anderen aanspoort om de politie te bellen, alsof het een show is. Dit is geen sensatie. Dit is een mensenleven. En toch lijken we in een tijdperk te leven waarin clicks belangrijker zijn dan compassie, waarin de smartphone sneller getrokken wordt dan een helpende hand. We zijn een samenleving geworden die liever toekijkt dan handelt, en die vergeet dat niets doen ook een keuze is.
Wij vragen ons af waarom het nodig was om de security-camerabeelden van de omliggende woonhuizen op social media te zetten? De politie had deze beelden in haar bezit en heeft ze waarschijnlijk gelekt. Als dat klopt, dan is dat een ernstige schending van vertrouwen. Het misdrijf zelf had geen verspreiding nodig. Een foto van het voertuig met een zichtbare kentekenplaat zou al meer dan voldoende moeten zijn om inlichtingen in te winnen, als dat het doel was. Beelden die bedoeld zijn om een onderzoek te ondersteunen, zijn nu onderdeel geworden van het publieke spektakel. Staan we er wel bij stil wat de gevolgen daarvan zijn? Alles wat op internet verschijnt, blijft er. Altijd. Deze filmpjes zullen nog jaren rondgaan, telkens opnieuw worden bekeken, gedeeld en in zoekresultaten opduiken. De familie wordt zo keer op keer geconfronteerd met hun verlies, niet in stilte, maar in de publieke arena van het internet.
Niemand lijkt nog rekening te houden met de blijvende littekens van deze digitale achteloosheid. Het gaat niet alleen om wat er op straat gebeurde, maar ook om wat er daarna gebeurde op ons scherm. Het gemak waarmee beelden gedeeld worden, zonder toestemming, zonder nadenken, is alarmerend. Er is geen rem meer tussen emotie en actie, tussen zien en posten. Sommige beelden horen niet thuis op sociale media. Ze vragen om respect, terughoudendheid en menselijkheid; drie woorden die we dringend moeten herontdekken.
Schaam je diep als je gefilmd hebt in plaats van geholpen, niet uit woede, maar uit menselijkheid. Want jouw keuze om de camera te pakken, droeg bij aan de onmenselijkheid van een moment dat juist vroeg om menselijkheid.
Laat dit een wake-upcall zijn. We moeten onszelf afvragen wat voor samenleving we aan het worden zijn. Willen we toeschouwers blijven in andermans pijn? Of willen we mensen zijn die handelen, helpen en beschermen?
Handelen vóór filmen. Empathie vóór sensatie. Het leven van een ander verdient altijd onze eerste aandacht, niet onze virale content.
The post FILMEN In plaats van HULP VERLENEN ..