ÉÉN

door

MONSIEUR JEANETTE / Christio Wijnhard

Wat een nieuws. Een baby van slechts een jaar oud die met twintig messteken om het leven is gebracht. Dat heeft me erg geraakt. Dat de dader een jongen van zeventien is, heeft me nog meer geschokt. Beiden zijn het kinderen. In mijn ogen zijn ze allebei het resultaat van sommige discutabele normen. Keuzes die wij als groep maken, zorgen voor dit soort zaken.

We hebben geen adequate opvang voor mensen met mentale problemen. We zien mental health nog steeds als taboe. Of iets voor de elite. Daardoor lopen mensen rond met allerlei problemen. Ze worden niet aangepakt, omdat we bang zijn voor het stempel ‘gek’. Dat we nu een baby hebben verloren, is pijnlijk.

“Het aantal loslopende wilde geesten is veel”

Laatst ging ik weer op bezoek bij mijn zoon. Althans zijn rustplaats. Het was bij familie in de buurt. Tot mijn schrik kwam er daar geen water uit de kraan. Ik vroeg me af hoe dat zou zijn als ik daar woonde met een pasgeboren kind.

Ja, in het binnenland hebben mensen ook niet overal water uit de kraan. Echter, ze wonen er bij de rivier. Kwikvervuiling laten we even terzijde. Theoretisch valt er nog wat te regelen in het binnenland.

Maar in de omgeving van de stad is dat best lastig. Het is niet de eerste keer. Vaker komt er daar geen water uit de kraan. De SWM blijkt geeneens te bereiken te zijn. Voor mij was het enige ongemak dat ik de planten geen water kon geven.

Het was op 15 oktober ‘Pregnancy and Infant Loss Awareness Day’. De hele maand oktober is gewijd hieraan. Nog zuurder dat juist in deze maand een pasgeboren Surinaamse uit het leven is gerukt. Eigenlijk twee. Die jongen van zeventien is eigenlijk ook afgeschreven. Zo jong. Zo een lange rit om nog af te leggen. Extra zwaar vanwege de bagage die hij mee zal dragen. Hoe leef je verder met het besef dat je een baby twintig messteken hebt toegediend?

Het zal niet zo zijn, maar toch hoop ik dat we lering hieruit trekken. Dat we preventief zaken zullen aanpakken. Dat we niet langer wachten tot er meer doden vallen. Dat gaat gebeuren. Helaas. Het aantal loslopende wilde geesten is veel. Zij zijn niet de last. Wij falen. Wij kiezen ervoor ze zo rond te laten lopen. Vrij om kwaad te doen. Slachtoffers te maken. Terwijl we het kunnen voorkomen.

christiowijnhard@gmail.com