DRUGSSMOKKEL EN DE VRAAG

De drugshandel in onze regio is geen ver-van-ons-bed-show. Ze is verankerd in onze samenleving, sluimert door onze grenzen, corrumpeert instellingen en berooft jonge generaties van hun toekomst. Suriname, Guyana, Frans-Guyana en de omliggende Caribische landen, vormen al jaren een strategisch doorvoergebied voor cocaïne uit Zuid-Amerika naar Europa en Noord-Amerika. Maar wat begon als een georganiseerde smokkelroute, is uitgegroeid tot een diepgeworteld veiligheidsprobleem met economische, sociale en politieke gevolgen.
De gevolgen zijn voelbaar: een groeiend aantal jonge mannen (en steeds vaker ook vrouwen) dat zich laat verleiden door snel geld, een ondermijning van rechtsstatelijke instituties, en een samenleving waarin corruptie steeds vaker genormaliseerd wordt. Wanneer politie, douane of zelfs politieke figuren betrokken raken bij drugstransporten, ondermijnt dat niet alleen het vertrouwen van burgers, maar ook de geloofwaardigheid van de staat.
Tegelijkertijd kunnen we de ogen niet sluiten voor de aanhoudende vraag in Europa, die de regionale keten van productie, smokkel en geweld blijft voeden. Voor de kust van Martinique heeft de Franse nationale marine op 15 juli jongstleden, een vrachtschip aangehouden, waarop bijna vijf ton cocaïne werd gevonden. Tijdens de actie werden vijftien vermoedelijke mensenhandelaars gearresteerd, het merendeel van hen van Servische nationaliteit. Alle verdachten zijn overgedragen aan het Anti-Narcotics Office (OFAST) in Fort-de-France en worden vervolgd. De inbeslagname van bijna vijf ton drugs binnen de territoriale wateren van Martinique, is de grootste tot nu toe dit jaar in de regio. Het is bovendien onderdeel van een bredere trend. Volgens een vertrouwelijke nota van OFAST, waar journalisten van Le Monde inzage in kregen, werd tussen januari en april 2025 een recordhoeveelheid van 37,5 ton cocaïne onderschept – een forse stijging ten opzichte van de 25,8 ton in dezelfde periode vorig jaar, voortbouwend op een eerdere stijging van 130% tussen 2023 en 2024. Niet alleen op zee wordt er strijd geleverd. Ook op het eiland zelf werden op 13 juli drugs en wapens in beslag genomen bij de ontmanteling van een criminele organisatie. Daarbij werden cocaïne, cannabis, vuurwapens en cash aangetroffen. De signalen zijn duidelijk: de Caribische route leeft, wordt geprofessionaliseerd en internationaliseert. En toch blijft de structurele aanpak uit. We zien nog te vaak een symbolisch optreden: een enkele vangst die de media haalt, een showproces hier en daar, maar geen fundamentele hervorming van de handhavingsstructuren, geen diepgaande samenwerking met buurlanden, en geen eerlijk debat over de sociaal-economische voedingsbodem van deze handel.
De war on drugs in Latijns-Amerika heeft gefaald, en dat wordt inmiddels wereldwijd erkend. Maar dat mag geen reden zijn om de status quo in stand te houden. Wat nodig is, is een regionale aanpak die verder gaat dan repressie.
Dit betekent: investeren in preventie en onderwijs, het aanpakken van armoede en werkloosheid, het moderniseren van grenscontroles, en bovenal: het creëren van transparantie in bestuurlijke besluitvorming. Want zolang drugsgelden invloed kunnen kopen, klinkt iedere roep om rechtvaardigheid hol.
Daarnaast moeten we als regio het debat niet schuwen over onze eigen rol in de keten. Zijn onze banken voldoende toegerust tegen witwassen? Worden havenbedrijven voldoende gecontroleerd? Welke bedrijven fungeren als dekmantel? En hoe ver reikt de invloed van drugsgeld in onze verkiezingscampagnes?
De tijd van wegkijken is voorbij. De vraag is niet of de drugshandel onze landen beïnvloedt, maar in hoeverre wij bereid zijn daar echt iets aan te doen met betrekking tot beleid en regionale samenwerking. Want wie niet handelt, wordt vroeg of laat ingehaald. Niet door rechtvaardigheid, maar door chaos.
The post DRUGSSMOKKEL EN DE VRAAG ..

...