DAAR GAAN WE WEER…

Het lijkt haast een gewoonte te zijn geworden in dit land, dienstverleners moeten eerst protesteren voordat zij krijgen waar ze recht op hebben. Deze keer zijn het de bus- en boothouders die diensten leveren aan het Nationaal Vervoersbedrijf (NVB). Ze hebben recent nog een prikactie gevoerd omdat hun betalingen al maanden uitblijven. Maar zij zijn niet de enigen. Inmiddels is door de president beloofd dat er spoedig een oplossing komt voor hen. Maar we hebben dit patroon al vaker gezien. Leraren, zorgverleners, politieagenten, haast elke sector, telkens weer duikt hetzelfde probleem op. Er wordt gewerkt, maar de vergoeding laat op zich wachten. Pas na acties, stakingen of publieke druk komt er beweging in de zaak. De vraag is waarom moet het bijna altijd zo ver komen?
In elk normaal functionerend systeem geldt een simpel principe, wie een dienst afneemt, moet betalen. Toch lijkt dat bij de overheid niet vanzelfsprekend meer. De bushouders die al zeven maanden wachten op hun geld, doen gewoon hun werk ze vervoeren dagelijks duizenden burgers, vaak onder moeilijke omstandigheden. Ze houden het openbaar vervoer draaiende waar de overheid zelf tekortschiet. Maar waardering blijft uit. Integendeel moeten ze hun stem verheffen, hun motoren stilleggen en de samenleving verstoren om gehoord te worden. Is dat de manier waarop een verantwoordelijke regering met haar partners omgaat?
We mogen niet vergeten dat achter elke bushouder, elke bootsman, elke leerkracht en zorgverlener gezinnen schuilgaan. Mensen met rekeningen, huur, leningen en kinderen om te voeden. Zouden de mensen die verantwoordelijk zijn voor deze achterstanden, ministers, directieleden, financiële managers, zelf zeven maanden zonder salaris kunnen leven? Het antwoord laat zich raden. Toch wordt van anderen verwacht dat ze dat wel doen, en ondertussen rustig blijven.
Deze terugkerende betalingsachterstanden zijn geen incidenten meer, maar symptomen van een dieper probleem, structureel wanbeheer. Het lijkt erop dat begrotingsdiscipline en financieel beleid slechts papieren begrippen zijn geworden. Als verplichtingen niet op tijd worden nagekomen, tast dat niet alleen de geloofwaardigheid van de overheid aan, maar ook het vertrouwen van burgers in de rechtsstaat. Het wordt tijd dat de overheid ophoudt met excuses en overgaat tot structurele oplossingen. Betalingen aan dienstverleners moeten een prioriteit zijn, geen sluitpost op de agenda. De ministeries vooral de verantwoordelijke, maar ook het NVB, moeten hun administratieve processen herzien en zorgen dat er een betrouwbaar betalingssysteem komt. Want de huidige situatie is onhoudbaar. Een land kan niet vooruitgaan als het zijn eigen werkers voortdurend in onzekerheid laat. Wie diensten afneemt, moet betalen op tijd, en met respect voor wie het werk doet.
The post DAAR GAAN WE WEER… ..

...