Bosbehoud op voorwaarde

DE MEER DAN 90 procent bosbedekking levert Suriname geen geld op. Het is dus een uitdaging voor het land dat zit met grote tekorten en hoge schulden om het zo te houden. De bomen zijn bij het neerhalen zeer waardevol en ook het goud dat onder het bos zit levert veel op. Verleidelijk dus om wel te gaan voor het ontginnen van het metaal.

Echter, een tijd terug is men in de wereld van natuurbescherming gaan geloven dat de natuur geld moet gaan opbrengen om het aantrekkelijk te maken voor behoud. Dat is een visie die al sinds de tweede regering-Bouterse ook in Suriname leeft. Op basis van die gedachte zouden de natuurbeschermingswetten dus verouderd zijn. Die wetten dateren van de jaren zeventig en waren eigenlijk revolutionair voor hun tijd, maar ze zouden beperkend werken, omdat ze geen ruimte lieten voor het ontplooien van bepaalde economische activiteiten in beschermde gebieden.

De minimaal twintig miljoen US dollar die Suriname kan krijgen van de Rainforest Trust, Art into Acres, Andes Amazon Fund, de Liz Claiborne & Art Ortenberg Foundation en Re:wild zal komen met als voorwaarde dat in 2025 de modernere wet Duurzaam natuurbeheer wel wordt aangenomen en minstens 90 procent bosbedekking behouden blijft. Een mooie stap natuurlijk, maar op deze manier lijkt het wel alsof internationale donoren de prioriteiten bepalen voor wat de bescherming van het bos betreft. Terwijl inheemse en tribale gemeenschappen al vaker hebben geklaagd over het toewijzen van hun leefgemeenschappen als beschermd gebied zonder dat zij daar zelf bij zijn betrokken.

Bij de persconferentie na de terugkeer president Jennifer Geerlings-Simons uit New York heeft het staatshoofd vrijdag meer uitgelegd over dit initiatief. Ze zei bijvoorbeeld als voorwaarde te stellen dat de rechten van inheemsen en tribalen wel worden erkend binnen deze context en de mensen “goed werk” vinden wanneer er economische activiteiten worden ontplooid in de beschermde gebieden.

Opmerkelijk is dat de president ook sprak van een organisatie of instelling die de beschermde gebieden moest gaan beheren. Die instanties bestaan er al, maar zijn door politiek ook in de tijd van de regering-Bouterse 2 uitgehold. Maar de afdeling Natuurbeheer van het ministerie van Grondbeleid en Bosbeheer bestaat nog en ook de Stichting Natuurbehoud Suriname (Stinasu). Natuurbeheer is verantwoordelijk voor het beheer van beschermde gebieden en Stinasu mag in die gebieden natuurtoerisme ontplooien.

De vraag is wat de visie van de regering is met betrekking tot deze twee instanties. Gaan ze worden opgedoekt en komen er particulieren die dat zullen doen of komt er een zoveelste autoriteit? Er gaan al langer stemmen op om Stinasu op te doeken en de accommodaties die ze beheert in particulier beheer af te staan. Dat proces was door Conservation International Suriname met toen John Goedschalk als directeur, ingezet. Helaas zonder succes.

In ieder geval is het zeker goed nieuws dat Suriname een grant tegemoet kan zien voor het behoud van haar bos. Maar de eigen voorwaarde en wensen zouden daarin wel leidend moeten zijn.