BOB

door

MONSIEUR JEANETTE / Christio Wijnhard

Afgelopen week benoemde ik in mijn column dat onze staatsinrichting altijd beïnvloed werd door het buitenland. Na het schrijven van de column werd dit nogmaals bevestigd. Ik betwijfel daarom nog steeds onze zogenaamde onafhankelijkheid. Straks vieren we dat we vijftig jaar geen kolonie meer zijn. Jammer genoeg is die ene zin uit dat nummer van Bob Marley nog steeds van toepassing. Ik hoef die zin niet eens te benoemen. We kennen het allemaal. Dat maakt het des te wranger dat we mentaal nog steeds gekoloniseerd zijn. We slikken zowat alles voor zoete koek. Of pepernoten, hè.

Ik zie dat er in het buitenland steeds meer rechtse, zelfs extreem-rechtse, regeringen worden gekozen. Overheden die openlijk uiten dat ze bruine en zwarte mensen niet moeten. Sowieso verbaast het mij dat er Surinamers zijn die dat racistische beleid ondersteunen. Enkele jaren geleden schreef ik al over de schok die ik voelde toen er Surinaamse jongeren waren die aangaven Hitler een toffe peer te vinden. Soms lijkt het alsof we het prettig vinden om de voetveeg te zijn. Was het ook niet in ons land dat iemand had bedacht zijn boodschappen service ‘futuboy’ te noemen? Dat we beinvloed zijn door onze ondergeschikte rol in het verleden is een feit. Toch blijf ik me verbazen over de onnozelheid die we soms tentoonstellen.

Steeds denk ik aan het personage uit de film ‘Django Unchained’. Samuel L. Jackson zet me daar toch de perfecte huisslaaf neer! Soms voelt het alsof we zo zijn. Zeker wanneer we alles uit de kast trekken om racisten of vertegenwoordigers van racistische regimes met alle egards te ontvangen. We willen onze onafhankelijkheid zo graag vieren met een afgevaardigde van ons voormalig moederland. Dus nodigen we de premier uit. Of hij nou demissionair is of niet. Terwijl ze ook daar onze mensen rottig behandelen. Denk maar aan de toeslagen affaire. Of toen we Bolsonaro hier kregen. Terwijl hij de eerste bewoners van dit continent had omschreven als ‘kakkerlakken die moesten worden uitgeroeid’. Dat we het geweldig vonden dat Marco Rubio hier was. Terwijl in zijn land mensen met onze kleur gediscrimineerd worden.

Onlangs zag ik dat daar in Amerika milities zijn ontstaan: zwarte mensen die het recht in eigen hand nemen. Omdat ze niet meer beschermd worden door wetgeving van het land dat ze hebben helpen opbouwen. In Afrika is er een handjevol landen die maatregelen treffen en het Westen met gelijke munt terugbetalen. Ik roep niet op tot geweld. Ik keur geweld ten zeerste af zelfs. Het is de laagste manier van communiceren. Maar soms. Soms! Ga ik wel denken dat het tijd wordt voor gelijkwaardigheid op alle niveaus. Onze mensen niet veilig in jullie land? Jullie mensen niet veilig in ons land! En dan komt die zin uit dat lied van Bob Marley weer naar boven drijven …

christiowijnhard@gmail.com