Bijzonder

door

KEVINS KIJK / Kevin Headley

Wie had kunnen voorspellen dat het land al dagen vóór de viering van Srefidensi een cadeau zou krijgen? Een stevige impuls van het eenheidsgevoel. De kans op deelname aan het WK 2026 zorgde daarvoor. Een droom die door velen als onmogelijk werd gezien, kwam ineens dichtbij. Even werden andere zaken, zoals de politiek die ons vaak verdeelt, aan de kant gezet. We hadden één doel: juichen en geloven in Natio, ons voetbalelftal. En naarmate het moment van de wedstrijd dichter bij kwam, nam ook de spanning toe, maar werd het gevoel van eenheid juist sterker.

Ik ging naar de Keizerstraat om de voetbalwedstrijd te bekijken. Het leek wel de start van Owru Yari: het was druk; vrolijke, enthousiaste en vooral gemotiveerde toeschouwers. Velen droegen een shirt in de kleuren van Suriname of met de vlag erop, met vlaggen en trompetten in de hand. Winst was bijna te proeven. Door de aangekondigde vrije dag bij winst werden al plannen gemaakt tot hoe laat gefeest zou worden. We waren er klaar voor.

Toen begon de wedstrijd. Iedereen keek vol spanning, soms met ingehouden adem. Op een moment viel de uitzending even weg, wat zorgde voor laaiende reacties, maar gelukkig kwam het beeld snel terug. In de pauze werd  gespeculeerd dat het tempo zou worden opgevoerd. Het team kon toch niet zo ‘rustig’ blijven spelen in de tweede helft, dacht men. De moed zat er nog in. Maar in de tweede helft ging het mis en kwamen de tegendoelpunten snel achter elkaar. Na het derde tegendoelpunt trokken velen al weg, richting huis. De hoop was uiteengespat als een zeepbel. Veel teleurgestelde en boze toeschouwers. Al waren er ook enkele mensen die lachend zeiden: “Ze hebben hun best gedaan.”

En toen kwamen al snel de verwijten en negatieve reacties, vooral op social media. Deels te verwachten, maar deels ook jammer: wanneer het goed gaat, staan we klaar om te feesten; wanneer het misgaat, is het meteen negatief reageren en schelden. Maar omroeper Steven van Frederikslust verwoordde het mooi: we hebben laten zien dat we als land het verlies netjes hebben geïncasseerd, zonder dat het uit de hand loopt – zoals soms gebeurt bij verlies in het buitenland.

Het was ook mooi dat het team bij terugkomst hartelijk is verwelkomd. Niet zo groots als het bij winst zou zijn geweest, maar spelers en technische staf hebben toch aandacht en een hart onder de riem gekregen. Nu is het focussen op de kans die we nog hebben om in maart, via play offs, alsnog het WK te bereiken. En het team zal ons als toeschouwers zeker nodig hebben – om even hard, of zelfs harder, te juichen.

Sport, en met name voetbal, heeft opnieuw bewezen dat het verbindt. Maar wat het extra bijzonder maakt, is dat dit gevoel van verbondenheid vlak voor Srefidensi werd ervaren. Laten we dat gevoel blijven nastreven, niet alleen bij sport, maar ook op andere momenten. Laten we trots zijn om Surinamer te zijn en dat ook uitdragen. De focus is steeds: samen, met elkaar. Want dat maakt ons sterker als land.

headleydwt@gmail.com