BESCHOUWING — De 380 commissies en werkgroepen van Santokhi

door

Terwijl iedereen dacht dat ten tijde van de vorige regering iets meer dan honderd commissies waren ingesteld, onthulde president Jennifer Geerlings-Simons in haar eerste jaarrede dat deze regering er bij haar aantreden in juli meer dan 380 heeft aangetroffen. Daaruit kan geconcludeerd worden dat haar voorganger Chandrikapersad Santokhi nog minder transparant was dan al werd gedacht en gemiddeld één keer per week stiekempjes een nieuwe werkarm installeerde.

Tekst Armand Snijders

Beeld Kabinet van de President

Kort voor de verkiezingen hadden media na het nodige graafwerk becijferd dat Santokhi tijdens zijn regeerperiode minstens 120 presidentiële commissies en werkgroepen had ingesteld, ofwel gemiddeld twee per maand. Dat was al veel in vergelijking met zijn voorgangers, die er hooguit enkele tientallen in het leven hadden geroepen. Maar Santokhi hechtte veel waarde aan betrouwbare werkarmen die hij persoonlijk in de gaten kon houden. Hij vertrouwde immers maar weinig mensen en dit was zíjn manier om de touwtjes enigszins in handen te houden.

“Het gonst in de samenleving immers van de geruchten wie allemaal uit de commissie-ruif hebben meegegeten. Er zouden klinkende namen bij zitten van bekende Surinamers”

De commissies zouden efficiënter kunnen werken doordat zij directe lijnen met hem hadden, zo beweerde hij. Er werd echter vermoed dat het wel eens meer dan 120 commissies zouden kunnen zijn, maar zijn kabinet weigerde openheid van zaken te geven. En ook bij de Communicatie Dienst Suriname (CDS) hield men de kaken stijf op elkaar; de CDS gaf alleen de instelling van een praatgroep door als het staatshoofd daar groen licht voor gaf. En dat was niet zo vaak, zo blijkt nu; in slechts een derde van de gevallen werd dat gedeeld met de samenleving, de rest werd ‘onderhands’ ingesteld en aan het werk gezet. Santokhi trok zich kennelijk wel iets van de vele kritiek aan die hij vanuit de samenleving kreeg op zijn onverzadigbare ‘commissiedrang’. Hij deed het daarom vaak in het geniep, buiten het oog van de samenleving om.

Patronage of corruptie

President Geerlings-Simons stelde in haar jaarrede dat nu wordt onderzocht of sommige van die commissies misbruikt zijn voor patronage of corruptie. “Dit is geen manier om een land te besturen”, zei ze “Wij troffen door een wildgroei aan commissies en raden een overheid aan die versnipperd en verzwakt was.”

Als Geerlings-Simons echt het goede voor heeft met het volk, zal ze de lijst met commissies en de leden openbaar moeten maken. Zodat de samenleving een duidelijk beeld kan krijgen wie daar eventueel van hebben geprofiteerd en inzage te krijgen in wat de commissies en werkgroepen hebben gepresteerd.

Het gonst in de samenleving immers van de geruchten wie allemaal uit de commissie-ruif hebben meegegeten. Er zouden klinkende namen bij zitten van bekende Surinamers, ook vanuit de media. In dat laatste geval kan dat de onafhankelijkheid van de journalist in het geding brengen, als hij of zij op verzoek van Santokhi in zo’n heimelijk ingestelde commissie heeft plaatsgenomen. Daar zou niets geheimzinnigs aan mogen zijn, het gaat immers om openbare instanties waarvan de leden betaald zijn met overheidsgeld. Dat Santokhi daar een sluier over heeft gelegd, doet niet ter zake. Die moet zijn opvolger zonder schroom en aanziens des persoons verwijderen, de samenleving heeft er het volste recht toe om deze namen te weten.

Capabele personen

Presidenten en hun regeringen hebben altijd hun eigen werkarmen nodig om bepaalde beleidsissues adequaat op te pakken en op te lossen. Daar is ook niets mis mee, zolang deze commissies en werkgroepen maar bemenst worden door capabele personen met de juiste deskundigheid. En niet – zoals bij Santokhi vermoedelijk veelvuldig het geval was – door family and friends die geaccommodeerd moesten worden. Mocht dat niet het geval zijn geweest, dan heeft de ex-president de plicht tekst en uitleg aan het volk te geven waar al die commissies voor dienden en waarom hij de leden heeft uitgekozen. Én wat het uiteindelijk heeft opgeleverd; dat dus 380 keer!

President Geerlings-Simons heeft logischerwijs ook externe clubjes nodig om de gigantische problemen waar het land mee kampt, op te lossen. Maar opvallend is dat ze bij voorkeur de termen die Santokhi hanteerde voor deze clubjes angstvallig probeert te mijden.

Om het grondenrechtenvraagstuk aan te pakken én op te lossen, is inmiddels ‘een speciale groep van adviseurs’ aangesteld die zich daarmee bezighoudt. En ook om de bestaande toerismeautoriteit te evalueren en desnoods te versterken, wordt ‘een speciale groep samengesteld die zich dagelijks zal inzetten voor het versterken van de toerismesector.’

En zo worden links en rechts groepjes ingesteld die belast worden met bepaalde taken. Maar die absoluut geen ‘commissies’, ‘werkgroepen’ of ‘stuurgroepen’ worden genoemd. Want daar willen de huidige regeerders zich niet aan branden. Dat zijn immers bijna vieze termen geworden na vijf jaar Santokhi.