ALS ZELFS DE STILTE MOET SPREKEN…

Het onderwijs verkeert in crisis, dat is geen nieuws meer, maar de realiteit die steeds pijnlijker zichtbaar wordt. Het Syndicaat voor Onderwijsgevenden roept zijn leden deze week op tot het houden van een stille loop: een vreedzame, maar dringende oproep tot aandacht, voor de diepe problemen binnen het Surinaamse onderwijs.
“Dit is niet enkel een signaal aan de overheid, maar ook aan onszelf als onderwijspersoneel: verandering begint met onze eigen inzet,” staat in de oproep. De woorden zijn eerlijk, maar ook wrang. Want hoe vaak is die oproep al niet gedaan? Al jaren klagen leerkrachten over lage salarissen, achterstallige toelagen, overvolle klassen en slechte werkomstandigheden. En al die tijd is de reactie hetzelfde gebleven: stilte. Stilte vanwege de overheid, en vaak ook vanwege het veld zelf. Eind september organiseerde het Syndicaat nog een bijeenkomst om de stem van het onderwijspersoneel te horen. De opkomst was echter teleurstellend laag. Dat roept de pijnlijke vraag op: als wij onze stem niet laten horen, wie zal het dan voor ons doen?
De verdeeldheid binnen de beroepsgroep maakt het moeilijk, met één stem te spreken, en dat speelt de overheid maar al te goed in de kaart. Daar komt nog bij dat de politieke leiding binnen het ministerie wankel oogt. Volgens berichten is minister Dirk Currie voor langere tijd afwezig, vermoedelijk om persoonlijke redenen. Wat dat bijzonder zorgwekkend maakt, is dat hij pas kort geleden is aangetreden. De onderwijssector wacht op richting en daadkracht maar die lijkt voorlopig afwezig. Formeel draait het ministerie door, maar het ontbreekt aan zichtbaar leiderschap en politieke betrokkenheid en of ondersteuning. Het roept onvermijdelijk vragen op: heeft de minister werkelijk oor voor de noden van leerkrachten? Is hij bereid de structurele problemen van achterstallige betalingen tot het gebrek aan schoolmateriaal met de urgentie aan te pakken die ze verdienen? Of is zijn afwezigheid al een teken dat de confrontatie met de realiteit binnen het ministerie, te zwaar drukt? De stille loop van het Syndicaat is symbolisch, maar veelzeggend. Wanneer zelfs stilte een vorm van protest moet worden, is dat een teken dat het vertrouwen op is. Misschien is het tijd dat de stilte eindelijk wordt beantwoord niet met woorden, maar met daden.
The post ALS ZELFS DE STILTE MOET SPREKEN… ..

...