Ai baja

door

MONSIEUR JEANETTE /Christio Wijnhard

Recentelijk moest ik weer gebruikmaken van de gezondheidszorg in Suriname. Ondanks enkele goede ervaringen heb ik meer negatieve ervaringen gehad. Artsen zijn over het algemeen, in hun eigen beleving, goddelijke wezens die geen tegenspraak dulden. Hun wil is wet en hun kennis is onschendbaar. Ruimte voor vragen stellen is er vaak niet.

Het was dus niet zo gek dat ik huiverig was voor dit bezoek. Achteraf viel het mee. Het was zelfs komisch. Op een duistere manier. Gelukkig hou ik van zwarte humor. Dat is omdat lachen een aangeleerd copingmechanisme is. Meestal werkt het. Humor is wat mij door de donkerste dagen van mijn leven heeft geholpen. Voor sommige mensen bizar. Anderen snappen het wel.

” Is dit de nieuwe manier van slecht nieuws geven aan patiënten? Ze het zelf maar laten uitzoeken? Via Google?!”

Laat me eerst zeggen dat ik wel onder de indruk was van het systeem dat ze hadden bij de oogpoli. Want daar was ik. Het was echt een soort treasure hunt. In het ene kamertje een oogmeting. Dan weer een ander hokje voor een scan. Na vele omzwervingen en enige tijd ben je dan uiteindelijk bij jouw specialist naar keuze.

Wat de oogpoli mist is duidelijke signage voor blinden en slechtzienden. Als ik alleen was geweest, zou ik me erg angstig voelen. Met een beperkt zicht manoeuvreren tussen bankjes, paaltjes en mensen is best uitdagend. Maar dat was niet het grappige van alles.

Dat feest begon toen ik bij de specialist was. Of ik even wilde meekijken op zijn scherm. Zodat ik met eigen ogen kon zien hoe slecht ik eraan toe was. Vreemd. MIjn ogen waren net ingespoten. De zuster had me net verteld dat het bijverschijnsel zeker tot morgenochtend zou duren. Ik zou dof zien. Ik keek lachend naar de specialist en ik zei: “Meneer, ik zie niets…”. Dat was echt een oeps-moment.

Daarna kreeg ik snel van alles te horen met als opdracht dat ik de rest moest gaan googlen. Zodat ik bij de volgende afspraak vragen kon stellen. Over zes weken. Terwijl ik direct actie moet ondernemen om mijn werkzaamheden te kunnen uitvoeren. Maar ja, aangezien ik toch al moet googlen, zal ik ook daar mijn heil zoeken.

Dat deed ik direct in de auto. En ik was eigenlijk best in shock. Is dit de nieuwe manier van slecht nieuws geven aan patiënten? Ze het zelf maar laten uitzoeken? Via Google?! Via bijsluiters met veel te kleine letters? Er is niets mis met zelfredzaamheid. Ook niet met zelfstandigheid. Maar je gaat niet zomaar naar een specialist. Het viel me op dat hoewel iedereen erg vriendelijk was, niemand de moeite nam om te vertellen wat ze gingen doen. Bijna werd verwacht dat je als een weerloos hertje daar zat terwijl men van alles met en in je ogen ging doen. Big nope!

Vaker heb ik geschreven over verbeterpunten in de zorg. Ik merk dat men mij een zeurpiet vindt. Dat is prima. Ieder zijn ding. Zelf vind ik dat ik best een leuk persoon ben. Zo leuk dat ik kijk naar de humor van dit bezoek aan een zorginstelling terwijl het eigenlijk niet zo grappig was.

christiowijnhard@gmail.com