GRONDUITGIFTE EEN KWESTIE VAN JE VRIENDEN EN KENNISSEN

NDP-parlementariër Ebu Jones riep eerder deze week op tot aanpassing van de wetgeving rond gronduitgifte. Volgens hem moet de wet beter aansluiten bij de aspiraties van de samenleving en moet Suriname eindelijk leren problemen te voorkomen, in plaats van achteraf te corrigeren. Dit raakt eigenlijk een gevoelige snaar, want de verdeling van grond is in Suriname al decennialang een bron van ongelijkheid, wantrouwen en politieke manipulatie. Grond is in Suriname niet alleen een economisch middel, maar ook een instrument tot uitoefening en consolideren van macht. Wie toegang heeft tot grond, heeft invloed, zekerheid en status. Toch ontbreekt al jaren een helder, transparant en rechtvaardig systeem om die grond toe te wijzen. De huidige wetgeving waarvan de kern nog stamt uit de koloniale tijd biedt onvoldoende houvast in een samenleving die drastisch is veranderd. De bevolking groeit, de druk op beschikbare landbouw- en woongebieden neemt toe, en tegelijkertijd wordt grond vaak uitgegeven zonder duidelijke bestemming of plan. Het gevolg is meer dan zichtbaar, versnipperde verkavelingen, natuurgebieden die verdwijnen, illegale bebouwing en conflicten tussen gemeenschappen, bedrijven en de staat. Zoals Jones zelf opmerkte, ontstaat er een wildwestsituatie, wanneer een land zijn eigen ruimte niet kan ordenen. Jones pleit voor gebruik van het verslag van de Rekenkamer als leidraad, om het beleid te hervormen. Dat verslag is vernietigend: duizenden hectaren grond zijn in de afgelopen jaren uitgegeven zonder de juiste procedures, registraties of controle. Soms werden meerdere titels op dezelfde percelen verleend, in andere gevallen ging het om politieke gunsten of ‘vriendendiensten’.
Het probleem is dus niet dat er geen wetten bestaan, maar dat ze selectief worden toegepast. Gronduitgifte is te vaak een kwestie van wie je kent, in plaats van wat je van plan bent met het perceel te doen. Hoewel Jones terecht spreekt over de noodzaak van parlementair toezicht, blijft de vraag, waarom zulke controle in het verleden nauwelijks werd uitgeoefend. In meerdere regeringsperiodes, van verschillende partijen, is grondbeleid gebruikt als politiek ruilmiddel een manier om loyaliteit te kopen of oppositie te verzwakken. Wat vrijwel ontbreekt in het debat, is een samenhangende visie op ruimtelijke ordening. Suriname heeft geen duidelijk plan voor hoe het land er over twintig of dertig jaar uit moet zien. Industriële zones, woongebieden, landbouw, toerisme en natuur, overlappen elkaar zonder duidelijke grenzen. Zonder dat ruimtelijk kader blijft gronduitgifte willekeurig. Een perceel dat vandaag wordt uitgegeven voor landbouw, kan morgen worden verkocht aan een projectontwikkelaar door een bestemmingswijziging voor elkaar te krijgen of wordt ineens opgenomen in een concessiegebied. De overheid verliest zo haar greep op een van haar meest fundamentele middelen van ontwikkeling.
The post GRONDUITGIFTE EEN KWESTIE VAN JE VRIENDEN EN KENNISSEN ..

...